kard Nagy
Archiwum KUL Ks. Stanisław Kardynał Nagy (1921-2013)

Urodził się w Starym Bieruniu na Górnym Śląsku (stąd jego pseudonim literacki Bieruński). W 1938 roku wstąpił do Stowarzyszenia Księży Sercanów. Studia filozoficzno-teologiczne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia specjalistyczne z teologii fundamentalnej (1950-54) odbył na KUL-u. Stopień naukowy doktora teologii zdobył na podstawie rozprawy „ Urząd nauczycielski w Kościele pierwotnym”. W okresie PRL-u polemizował ze światopoglądem marksistowskim. Po obaleniu totalitaryzmu konfrontował się z myślą postkomunistyczną, neoliberalną i relatywistyczną. Pracę naukowa na KUL rozpoczął w 1958 roku. Był wybitnym eklezjologiem, już w 1972 roku został kierownikiem katedry eklezjologii fundamentalnej, którą kierował do 1991 roku. Zaangażowany w sprawy KUL-u i Kościoła lokalnego. Był twórcą i organizatorem Tygodni Eklezjologicznych na KUL-u. Nawiązywał liczne kontakty naukowe na całym świecie, identyfikując się z lubelską uczelnią. 28 września 2003 papież Jan Paweł II mianował go kardynałem.

Ks. Józef Bazylak (1923-2013)

Urodził się we wsi Hojowniki koło Skierbieszowa na Zamojszczyźnie. Podczas II wojny światowej zabrany rodzicom i przeznaczony na wywózkę do III Rzeszy, ale został wykupiony od Niemców przez ordynata Jana Zamoyskiego. Liceum ogólnokształcące ukończył w Zamościu w 1951 roku. Bezpośrednio po maturze wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie. Po ukończeniu studiów został wyświęcony na kapłana i skierowany do pracy w parafii w Annopolu. W 1964 roku  skierowany na studia na Wydział Filozofii Chrześcijańskiej KUL. Przez dziesięć lat pełnił funkcję dyrektora administracyjnego w Seminarium Duchownym w Lublinie. Wykładał jednocześnie psychologię i teologię, na KUL-u i na ATK w Warszawie. Habilitował się na ATK. Przez ostatnie lata posługiwał w kościele pw. Miłosierdzia Bożego w Lublinie.

Janusz Henryk Rożek (1921 - 2013)

Urodził się w Lublinie. Zdążył ukończyć trzy klasy gimnazjum w Lublinie. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Batalionów Chłopskich. W latach 1945–1947 służył jako chorąży w KBW, został wydalony z wojska za członkostwo w Polskim Stronnictwie Ludowym. Prowadził własne gospodarstwo rolne na Lubelszczyźnie. Od 1977 roku zaangażował się w działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1978 roku powołał pierwszą niezależną organizację rolników (Komitet Samoobrony Chłopskiej Ziemi Lubelskiej). Był za swa działalność, szykanowany, śledzony, zastraszany. W 1979 roku został brutalnie pobity prze funkcjonariuszy MO na posterunku w Milejowie. Po Sierpniu 1980 stał się jednym z liderów rolniczej „Solidarności”. W stanie wojennym został internowany na okres od 13 grudnia 1981 do 28 kwietnia 1982. Skazano go następnie na karę trzech lat pozbawienia wolności za napisanie apelu do wojskowych o niesubordynację, w 1983 roku uzyskał zwolnienie na mocy amnestii. Był posłem X kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego „S”. Od 2008 roku aż do śmierci zasiadał w radzie naczelnej Stronnictwa Ludowego „Ojcowizna”.