Justyna Jarosińska: Mieszka siostra od 30 lat w Afryce w Kongu. Jak wygląda praca polskiej zakonnicy wśród afrykańskich plemion posługujących się trzydziestoma różnymi językami?

S. Mirosława Saba: Na szczęście oficjalne języki są w Kongu tylko trzy: francuski, lingala i munukutuba. Znam dwa z nich, ale tak naprawdę można się porozumieć z każdym, nawet najstarszym rdzennym mieszkańcem Afryki, bo i stara babuleńka na wsi potrafi powiedzieć „dzień dobry” po francusku. Od momentu, kiedy w 1983 r. przyjechałam do Konga, pracowałam cały czas w duszpasterstwie, jako pielęgniarka, bo takie mam wykształcenie, długo zajmowałam się biblioteką i przede wszystkim różnymi grupami modlitewnymi. Ale jeździłam także leczyć Pigmejów i sprawowałam pieczę nad apteką. Byłam również przez dziewięć lat mistrzynią nowicjatu w Kongu. Mam niezwykłą satysfakcję, bo dwanaście dziewcząt, które wstąpiło do naszego zgromadzenia w Kongu, dziś pracuje jako misjonarki w różnych krajach, także europejskich. Dziś katechizuję w naszej parafii, która jest bardzo duża, bo liczy trzy tysiące wiernych.

Kościół katolicki w Kongu istnieje dopiero od 130 lat. Jaka jest religijność Kongijczyków?

W mojej miejscowości 50 proc. ludności to katolicy. Kongijczycy generalnie są ludźmi bardzo wierzącymi. Ale trzeba powiedzieć, że w tym głodzie Boga i Jego poszukiwaniu często się gubią i schodzą na manowce. W Kongu jest dużo sekt. W wielu przypadkach ludzie nawet wierzący w Chrystusa ciągle jeszcze uprawiają swoje mistyczne obrzędy, wierzą w czary i czarownice. Trudno to wyplenić. Ale z drugiej strony gdy ludzie tu tak naprawdę odkryją Chrystusa, to nawracają się radykalnie. Bardzo fajnie pracuje się również z młodzieżą. Dużo młodych przychodzi do kościoła nawet codziennie, a już w niedzielę świątynia wypełniona jest po brzegi. Kongijscy katolicy obchodzą różne święta, odprawiają nowenny do swoich świętych. Życie w kościele jest bardzo pogodne i radosne. Wiara jest manifestowana żywiołowo. Gdyby ktoś, kto nie zna tej kultury, wszedł na niedzielną Mszę św., to mógłby sobie pomyśleć, że jest w jakiejś wiejskiej remizie strażackiej. Ludzie klaszczą, śpiewają, po prostu się cieszą. Nawet ksiądz z ministrantami podchodzi do ołtarza w tańcu. Muszę jednak podkreślić, że pieśni, które Kongijczycy śpiewają w sposób żywiołowy i radosny, są niezwykle głębokie religijnie.

Rozumiem, że praca duszpasterska misjonarzy w Kongu polega na tym, by głosić Chrystusa tym, którzy już w Niego wierzą, ale także tym, którzy Go nie znają.

No właśnie tak, bo nawet Pigmeje wierzą w Boga. Ale niestety nie jest to Chrystus. Dziś coraz częściej ta ludność w końcu wychodzi z lasu. Naszym zadaniem na początku przede wszystkim jest pomóc im nauczyć się żyć w społeczeństwie, dopiero potem pokazywać Boga Żywego. Początkowo zatrudniałyśmy ich do różnych prac w ogrodzie i w domu. Jak kilka lat temu byłam w Polsce, udało mi się zebrać trochę pieniędzy i dzięki temu wybudowałyśmy szkołę dla pigmejskich dzieci i przychodnię. Aktualnie dzieci Pigmejów chodzą do szkoły razem z Kongijczykami, bo to bardzo ważne, by ich integrować. Wśród Kongijczyków jest też wielu ludzi, którzy się nawracają na wiarę chrześcijańską. Muszę przyznać, że bardzo dużo ich to kosztuje.