Jadwiga Danuta Golec
Fot. Arch. Jadwiga Danuta Golec (1959-2013)

Urodziła się w Morągu. Studiowała polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Ukończyła Pomaturalne Studium Bibliotekarskie w Lublinie. Pracę w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie rozpoczęła w kwietniu 1986 roku. Za sumienna i rzetelna pracę zawodowa została uhonorowana odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2000) i srebrnym Krzyżem zasługi (2002) oraz Medalem Bene Meritum (2011). Była aktywnym działaczem NSZZ „Solidarność”.

 

Włodzimierz Szwendrowski (1931-2013)

Polski żużlowiec. Urodzony w Lublinie. Był zawodnikiem Ogniwa Bytom, Ogniwa Łódź, Sparty Łódź  i Tramwajarza Łódź. Startował w Lublinie w latach 1947-1950. Dwukrotny indywidualny mistrz Polski z lat 1951 i 1955. Zdobywca Srebrnego Kasku w 1962 roku. Wielokrotny reprezentant Polski. Uczestnik finału europejskiego, Indywidualnych Mistrzostw Świata w Oslo w 1956 roku. Po zakończeniu kariery pracował m.in. jako trener w Lublinie. Jego nazwisko nie jest obce żadnemu sympatykowi sportu w naszym mieście. Był pierwszym Lubelskiem, który wygrywał ze światową czołówką.

 

Andrzej Antoszek (1971-2013)

Nauczyciel oraz badacz, cieszący się popularnością wśród studentów. Był uznanym specjalistą w dziedzinie współczesnej literatury i kultury amerykańskiej oraz znanym tłumaczem konsekutywnym i kabinowym. Jego badania koncentrowały się na problematyce kultury Afro-Amerykanów oraz translatoryce, której teoretyczne podstawy skutecznie testował w bogatej praktyce, zachęcając do wybrania zawodu tłumacza liczne rzesze studentów anglistyki KUL. Zajmował się również praktycznym aspektem trans-nacji kulturowych, tłumacząc filmy oraz pracując przy szeregu projektów dla warszawskiej Zachęty, Fundacji Helsińskiej czy amerykańskiego Softitlera.

 

Elżbieta Wolicka-Wolszleger (1937-2013)

Filozof i artystka, absolwentka PWSP w Gdańsku, wieloletni pracownik naukowo-dydaktyczny Wydziału Filozofii i Wydziału Nauk Humanistycznych KUL, kierownik Katedry Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych w Instytucie Historii Sztuki KUL. Znawczyni filozofii platońskiej, metafizyki klasycznej, semiotyki scholastycznej. Twórczyni doniosłych wykładni filozofii kultury Kanta, hermeneutyki Ricoeura i Gadamera, myśli Martina Heideggera. Była jedną z najwybitniejszych w Polsce badaczek zajmujących się estetyką i teorią sztuki, autorką przełomowej pracy poświęconej teorii sztuki Witkacego, wyśmienitą tłumaczką, która przyswoiła naszej kulturze klasyczne teksty z zakresu filozofii i historii sztuki oraz teologii, twórczym, otwartym i oryginalnym interpretatorem zagadnień teologicznych, wielbicielką poezji angielskiej i mitologii Tolkiena. Przez wiele lat była związana ze środowiskiem „Znaku”, „Tygodnika Powszechnego” i „W drodze”. Zabierała głos w najpoważniejszych dyskusjach. W czasie stanu wojennego inicjowała i organizowała pomoc dla rodzin osób internowanych i prześladowanych.

  Nasze życie zmienia się, ale się nie kończy
Wierzę w ciała zmartwychwstanie i w żywot wieczny... Agnieszka Gieroba /GN Jarosław Kusiak (1966-2013)

Urodzony w Chełmie. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Reja w Rejowcu w roku 1985, następnie Policealne Studium Elektroniczne w Lublinie. W roku 1987 podjął studia na kierunku fizyka na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii UMCS w Lublinie, które ukończył w 1993 roku w zakresie fizyki doświadczalnej. W 2007 Rada Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UMCS nadała mu stopień doktora Nauk o Ziemi. Od 1993 roku, od początku swojej pracy w Zakładzie Geografii Fizycznej (obecnie Geoekologii) i Paleogeografii UMCS, Jarosław Kusiak zajmował się wykonywaniem datowań termoluminescencyjnych osadów plejstoceńskich. Dzięki swojemu niezwykłemu zaangażowaniu i nieustannym zabiegom i staraniom rozbudował i zmodernizował laboratorium luminescencyjne, rozwijając nowe techniki badawcze w tym zakresie, zgodne z nurtami światowymi i stając się jednocześnie jednym z czołowych w Polsce specjalistów od datowań metodami TL i IRSL nie tylko osadów plejstoceńskich, ale także zabytków archeologicznych. Współpracował z wieloma instytucjami naukowymi w Polsce. Miał trwałą i wieloletnia współpracę naukową z ośrodkami naukowymi na Ukrainie. Brał udział jako współwykonawca w realizacji wielu projektów badawczych. Dorobek naukowy Dr Jarosława Kusiaka jest bogaty i znaczący. Był On stałym uczestnikiem konferencji krajowych i zagranicznych poświęconych problemom datowania oraz konferencji stratygraficzno-paleogeograficznych. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (2011).

 

Joanna Pizoń-Świtkowska (1961-2013)

Urodzona w Lublinie, wielokrotna reprezentantka Polski w pływaniu, brązowa medalistka mistrzostw Europy juniorów w Oslo w 1976. Była wychowanką trenera Witolda Ruzikowskiego i WKS Lublinianka w latach 1976–1979. Dwanaście razy poprawiała seniorskie rekordy Polski. W 1976 roku na mistrzostwach Europy juniorów w Oslo wywalczyła brązowy medal na dystansie 200 m stylem zmiennym. Ustanowiła wiele rekordów Polski juniorów i seniorów na 200 i 400 m stylem zmiennym. Była mistrzynią Polski we wszystkich kategoriach wiekowych, sukcesy odnosiła również w sportowym ratownictwie wodnym. Przez wiele lat była także członkinią kadry narodowej i dwukrotną członkinią reprezentacji olimpijskiej.

 

Konrad Chyl (1984-2013)

Lubelski muzyk, strażnik ledwie tlących się dźwięków. Zgniatanie plastikowej butelki, przeciągłe, wibrujące nisko buczenie, pocierany smyczkiem rant perkusyjnego bębna -przeciętnej osobie trudno dopatrzyć się w tych dźwiękach piękna. Ale nie Konradowi Chylowi, który od uporządkowanych struktur wolał nieprzewidywalną muzykę improwizowaną, nurkując w świecie brzmień, który zazwyczaj ignorujemy, albo który odstrasza nas swą surowością. Grał w zespołach: zuBrad, zuBra2, zuBra1, EchamiXu, gdula#harp, harpakahylo, kr39, LUV i kkDuo. Uczestniczył w sesjach muzyki improwizowanej grając na perkusji, elektronice, gramofonie i przedmiotach razem z Joelem Gripem, Robin Haywardem, Ilią Belorukovem, Alfredo Costa Monteiro, Pierrem Borelem, Krzysztofem ,,Arszynem” Topolskim, Jerzym Mazzolem. Poszukiwał własnej formuły działania (sytuacja dźwiękowa) na pograniczu koncertu i instalacji dźwiękowej. Autor muzyki do spektaklu ,,Kosmos” dla Lubelskiego Teatru Tańca. W Ośrodku Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych ,,Rozdroża" organizował autorski cykl ,,AudioLogie” poświęcony sztuce dźwieku i muzyce improwizowanej. Laureat nagrody "Żurawie - Lubelskie Wyróżnienia Kulturalne" w roku 2011.

  Nasze życie zmienia się, ale się nie kończy
Wierzę w ciała zmartwychwstanie i w żywot wieczny... Agnieszka Gieroba /GN Lucjan Kurylcio(1932-2013)

Większą część swojego życia zawodowego poświęcił chirurgii onkologicznej. Był założycielem i pierwszym kierownikiem Kliniki Chirurgii Onkologicznej, którą kierował przez 17 lat. Urodził się w Kołkowie koło Pińczowa. W czasie okupacji, jako 12-letni harcerz Szarych Szeregów, brał udział w akcjach sabotażowych, a później działał w zakonspirowanym Związku Harcerstwa Polskiego, za co więziono go na przełomie lat 1950/51. W 1955 roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim ówczesnej Akademii Medycznej w Lublinie. W roku 1961 uzyskał dyplom lekarza. Równolegle do pracy w Zakładzie Anatomii rozpoczął specjalizację z chirurgii. W latach 1960-1985 prowadził prace naukowe nad układem nerwowym i naczyniowym, anatomią nerwów błędnych, chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy, chorobami dróg żółciowych i nowotworami jelita grubego. W roku 1981 na podstawie rozprawy pt. Doświadczalna i kliniczna ocena odnerwienia zwieracza bańki wątrobowo-trzustkowej w leczeniu zaburzeń odpływu żółci uzyskał stopień doktora habilitowanego. W roku 1985 objął stanowisko ordynatora, a następnie kierownika Kliniki Chirurgii Onkologicznej Akademii Medycznej, w Specjalistycznym Szpitalu Onkologicznym, późniejszym Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej. W tym czasie był prodziekanem wydziału lekarskiego i członkiem Senatu Akademii Medycznej w Lublinie. W roku 1990 prezydent RP nadał mu tytuł profesora. W dalszym ciągu pracował naukowo, publikując prace nt. leczenia popromiennych przetok odbytniczo-pęcherzowych, rekonstrukcji dróg łzowych, spływu chłonnego do węzła wartowniczego w raku piersi i czerniaku skóry. W latach 90. wdrożył do praktyki klinicznej leczenie oszczędzające oraz rekonstrukcje u chorych na raka piersi. W roku 2001 kierowana przez niego Klinika Chirurgii Onkologicznej z oddziałem chemioterapii przeniosła się do szpitala akademickiego przy ul. Staszica. Nazywany twórcą uniwersyteckiej chirurgii onkologicznej na Lubelszczyźnie.

 

Mariusz Kargul (1976-2013)

Urodził się w Krasnymstawie. Animator kultury, prozaik, wierszorób, mąciwoda. Współzałożyciel Grupy Literackiej A4. Inicjator i współorganizator Konkursu Twórczości Miłosnej „Ja Cię kocham, a Ty pisz!” oraz Konkursu Krasomówczego „O Różę Mikołaja Siennickiego”. Pomysłodawca i dyrektor artystyczny Festiwalu Sztuk Krasnych im. Stanisława Bojarczuka w Krasnymstawie, współtwórca projektu spotkań autorskich „Czarne Inspiracje” w Lublinie. Autor tomu „Niewczesny pogrzeb wierszoroba”. Zwolennik teorii, że nie każde działanie artystyczne oznacza od razu przełomowe katharsis. Czasami wystarczy zwykły katar do uruchomienia daleko idących przemian twórczych.

  ks Marian Rusecki
Arch KUL Ks. Marian Jan Rusecki (1942- grudzień 2012)

 Ksiądz Marian Rusecki urodził się w Janowie Lubelskim. Święcenia kapłańskie przyjął w 1966 roku. Pracę na KUL rozpoczął w 1974 roku, a tytuł profesora otrzymał 17 lat później Przez wiele lat kierował Instytutem Teologii Fundamentalnej i dwukrotnie pełnił funkcję prodziekana Wydziału Teologii. Był wybitnym teologiem, wieloletnim profesorem Instytutu Teologii Fundamentalnej KUL. W czasie swojej pracy naukowej opublikował 35 monografii książkowych i ponad 650 artykułów naukowych i popularnonaukowych oraz encyklopedycznych. W połowie kwietnia 2012 roku profesor otrzymał tytuł doktora honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. To najwyższe odznaczenie akademickie przyznano mu za "dorobek naukowy, aktywne popularyzowanie teologii, umiłowanie głoszenia prawdy Bożej i wielkie zasługi w zakresie polskiej teologii fundamentalnej i teologii religii". Był kapelanem Jego Świątobliwości. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

 

Waldemar Szysz (1958-2013)

Urodzony w Siedliszczu. Malarz i grafik. roku  Dyplom z malarstwa pod kierunkiem prof. Mariana Stelmasika uzyskał w Instytucie Wychowania Artystycznego Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1986. Był adiunktem II stopnia na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie. W latach 1994-2006 wykładał w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie gdzie pełnił funkcję prodziekana wydziału grafiki. Był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków i stowarzyszenia Międzynarodowego Triennale Grafiki w Krakowie. W 1997 roku uzyskał stypendium Ministra Kultury i Sztuki RP, a w roku 2006 odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi. Był założycielem i opiekunem artystyczny Galerii Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie i Galerii Norwid w Lublinie oraz autorem ponad 20 wystaw indywidualnych. Brał udział w ponad 200 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.

 

Zygmunt Mańkowski (1926-2013)

Urodził się w Czersku na Pomorzu. Okupację niemiecka przeżył w Sokalu na pograniczu Wołynia i Galicji. Tam tez ukończył gimnazjum. Kontynuował naukę w liceum w Łańcucie. Studiował historie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Do Lublina przyjechał w październiku 1954 roku. Objął wtedy stanowisko adiunkta w Katedrze Historii Polski Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Z UMCS związany był przez ponad pół wieku, tu uzyskał doktorat, habilitację i profesurę. Uhonorowany Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. Był autorem wielu ważnych monografii i prac naukowych oraz wydawcą źródeł historycznych  m.in. do dziejów Armii Krajowej.

  Włodzimierz Krolopp
Fot Arch Politechnika Lubelska Włodzimierz Krolopp (1928 -2013 )

Urodził się w Zduńskiej Woli. Były Rektor Politechniki Lubelskiej. Funkcję rektora pełnił w latach 1990-1993. Z uczelnią związany był przez 22 lata. Był to okres dużych zmian społecznych, politycznych i ekonomicznych. Kierowanie uczelnią w tym czasie było trudnym i bardzo poważnym wyzwaniem dla całego kierownictwa, a w szczególności dla rektora. Był absolwentem Wydziału Elektrycznego Politechniki Łódzkiej, gdzie następnie podjął pracę na stanowisku asystenta. Od roku 1960 pracował równocześnie jako kierownik zespołu projektowego oraz jako konsultant prof. metrologii w Instytucie Włókiennictwa. W latach 1962-67 był zatrudniony w Centralnym Biurze Techniki Przemysłu Papierniczego na stanowisku kierownika Wydziału Pomiarów i Automatyki. W roku 1967 powrócił do pracy w Politechnice Łódzkiej. W Instytucie Techniki Radiacyjnej podjął badania w dziedzinie chemii radiacyjnej i papiernictwa. Pracę na Politechnice Lubelskiej rozpoczął w 1983 r. Kierował Zakładem Metrologii Elektrycznej (1989-1991), Katedrą Metrologii Elektrycznej i Elektronicznej (1991-1998) oraz Katedrą Automatyki i Metrologii (2001-2003). W latach 1990-1993 pełnił funkcję Rektora Politechniki Lubelskiej. W 1999 r. otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Profesor Krolopp był odznaczony: Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

 

Bronisław Pekosiński ( ? – 2013)

Mówi się o nim – najbardziej znane dziecko Zamojszczyzny. Nigdy nie poznał swojej matki, która przerzuciła go przez druty obozu w Zwierzyńcu. W wyniku upadku doznał urazu kręgosłupa i stał się nie w pełni sprawny. W 1943 roku trafił do ochronki. Po wojnie przebywał w domach dziecka w Łabuniach, Klemensowie i Zamościu. Chłopcu nadano w 1947 r. urzędowo nazwisko Pekosiński - od skrótu PKOS (Polski Komitet Opieki Społecznej). Za datę urodzenia przyjęto dzień wybuchu II wojny światowej. W tym dniu przypadają imieniny Bronisława i takie też otrzymał imię kilkuletni chłopiec. Szkołę ukończył w Zamościu. Był utalentowanym szachistą. Pracował w kilku lokalnych firmach. W czasach Polski Ludowej o nim zapominano. Beznadziejność sytuacji, brak rodziny doprowadziły do pogorszenia stanu zdrowia. O Bronisławie Pekosińskim dowiedział się świat za sprawą oryginalnego, nagrodzonego "Złotymi Lwami" filmu Grzegorza Królikiewicza "Przypadek Pekosińskiego" (1993 r.). Obok znakomitych aktorów, w tym Anny Seniuk, Marii Klejdysz, Krzysztofa Chamca, Franciszka Pieczki, Franciszka Trzeciaka wystąpił również Bronisław Pekosiński jako autentyczna postać. Jego biografia posłużyła także Tadeuszowi Słobodziankowi do napisania sztuki "Obywatel Pekosiński". Popularność jaką przyniósł mu film oraz honorarium pozwoliło na poprawę sytuacji materialnej i życiowej. Przez lata jego charakterystyczną postać można było spotkać na zamojskim Starym Mieście. Pomimo kalectwa i ciężkiego losu potrafił zachować w sobie dobroć i ufność.

 

Zbigniew Czeski (1936-2013)

Aktor, reżyser teatralny i choreograf, przez wiele lat związany z lubelskimi scenami. Zbigniew czeski przygodę z Lublinem rozpoczął w 1960 roku, kiedy dołączył do zespołu lubelskiego Teatru im. Juliusza Osterwy. Przez siedem sezonów występował w nim jako aktor, a potem zajmował się także reżyserią. Spod jego reki wyszły głośne realizacje m.in. „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, „Happy End” czy jednoaktówki Sławomira Mrożka. Po odejściu z Teatru Osterwy reżyserował w teatrach całej Polski. Był dyrektorem teatru Muzycznego w Łodzi i założył Teatr Rozrywki w Chorzowie. Związany także z lubelskim Teatrem Muzycznym jako konsultant i reżyser. Najsłynniejsza jego realizacją był musical „Skrzypek na dachu”. Był człowiekiem pracowitym, życzliwym i otwartym. Nigdy nie odmawiał wywiadów i rozmów czy pomocy innym.

  kard Nagy
Archiwum KUL Ks. Stanisław Kardynał Nagy (1921-2013)

Urodził się w Starym Bieruniu na Górnym Śląsku (stąd jego pseudonim literacki Bieruński). W 1938 roku wstąpił do Stowarzyszenia Księży Sercanów. Studia filozoficzno-teologiczne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia specjalistyczne z teologii fundamentalnej (1950-54) odbył na KUL-u. Stopień naukowy doktora teologii zdobył na podstawie rozprawy „ Urząd nauczycielski w Kościele pierwotnym”. W okresie PRL-u polemizował ze światopoglądem marksistowskim. Po obaleniu totalitaryzmu konfrontował się z myślą postkomunistyczną, neoliberalną i relatywistyczną. Pracę naukowa na KUL rozpoczął w 1958 roku. Był wybitnym eklezjologiem, już w 1972 roku został kierownikiem katedry eklezjologii fundamentalnej, którą kierował do 1991 roku. Zaangażowany w sprawy KUL-u i Kościoła lokalnego. Był twórcą i organizatorem Tygodni Eklezjologicznych na KUL-u. Nawiązywał liczne kontakty naukowe na całym świecie, identyfikując się z lubelską uczelnią. 28 września 2003 papież Jan Paweł II mianował go kardynałem.

 

Ks. Józef Bazylak (1923-2013)

Urodził się we wsi Hojowniki koło Skierbieszowa na Zamojszczyźnie. Podczas II wojny światowej zabrany rodzicom i przeznaczony na wywózkę do III Rzeszy, ale został wykupiony od Niemców przez ordynata Jana Zamoyskiego. Liceum ogólnokształcące ukończył w Zamościu w 1951 roku. Bezpośrednio po maturze wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie. Po ukończeniu studiów został wyświęcony na kapłana i skierowany do pracy w parafii w Annopolu. W 1964 roku  skierowany na studia na Wydział Filozofii Chrześcijańskiej KUL. Przez dziesięć lat pełnił funkcję dyrektora administracyjnego w Seminarium Duchownym w Lublinie. Wykładał jednocześnie psychologię i teologię, na KUL-u i na ATK w Warszawie. Habilitował się na ATK. Przez ostatnie lata posługiwał w kościele pw. Miłosierdzia Bożego w Lublinie.

 

Janusz Henryk Rożek (1921 - 2013)

Urodził się w Lublinie. Zdążył ukończyć trzy klasy gimnazjum w Lublinie. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Batalionów Chłopskich. W latach 1945–1947 służył jako chorąży w KBW, został wydalony z wojska za członkostwo w Polskim Stronnictwie Ludowym. Prowadził własne gospodarstwo rolne na Lubelszczyźnie. Od 1977 roku zaangażował się w działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1978 roku powołał pierwszą niezależną organizację rolników (Komitet Samoobrony Chłopskiej Ziemi Lubelskiej). Był za swa działalność, szykanowany, śledzony, zastraszany. W 1979 roku został brutalnie pobity prze funkcjonariuszy MO na posterunku w Milejowie. Po Sierpniu 1980 stał się jednym z liderów rolniczej „Solidarności”. W stanie wojennym został internowany na okres od 13 grudnia 1981 do 28 kwietnia 1982. Skazano go następnie na karę trzech lat pozbawienia wolności za napisanie apelu do wojskowych o niesubordynację, w 1983 roku uzyskał zwolnienie na mocy amnestii. Był posłem X kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego „S”. Od 2008 roku aż do śmierci zasiadał w radzie naczelnej Stronnictwa Ludowego „Ojcowizna”.