Biblijni przewodnicy po Adwencie

ks. prof. Mirosław Wróbel

Dzięki głównym postaciom, jakie Biblia przedstawia na czas Adwentu, możemy bardziej zrozumieć specyfikę tego okresu.

Biblijni przewodnicy po Adwencie

W okresie Adwentu naszymi przewodnikami są przede wszystkim Najświętsza Maryja Panna, prorok Izajasz oraz Jan Chrzciciel.

Liturgia Adwentu eksponuje szczególnie rolę Maryi, matki Zbawiciela, która jawi się jako gwiazda zaranna zapowiadająca koniec nocy oczekiwania i bliskość wschodu Jego przyjścia. Adwentowy kult maryjny wyraża się w Roratach – Mszy św. odprawianej przed wschodem słońca, o świcie ku czci Najświętszej Maryi Panny. W czasie tej Mszy zapala się osobną, przystrojoną świecę roratnią – symbol Maryi, Najświętszej Matki – która wydaje na świat Najcudowniejszą Światłość – Jezusa Chrystusa.

Nazwa Roraty pochodzi od pieśni na wejście (introitu) rozpoczynającej się słowami „rorate caeli desuper” (spuśćcie rosę niebiosa). Maryja jawi się jako wzór adwentowego oczekiwania jako córa Izraela, Matka Jezusa i Matka Kościoła. Wraz z Izraelem oczekiwała na Mesjasza – Emmanuela, który wzrasta i rozwija się po zwiastowaniu w jej łonie. Wraz ze swoim Synem Jezusem oczekiwała na Godzinę Chwały, w której ludzkość pogrążona w ciemności grzechu poprzez misterium paschalne mogła ujrzeć otwarte bramy raju! A wraz z Kościołem oczekuje na chwalebne przyjście Pana w ostateczny Dzień Pański.

Maryja jest swoistą Ikoną oczekiwania, w której w jakiś sposób wpisuje się oczekiwanie całej ludzkości i każdego z nas z osobna. Co przeżywa w swoim sercu – to misterium chyba najlepiej oddaje strofa poetycka:

W Twoim fiat odwieczne Słowo staje się Ciałem

Ziemia składa pocałunek Niebu

Kropelki deszczu zraszają pustynię

Góry tańczą walca z dolinami

Pochylasz się w swym milczeniu

Aby dotknąć Nieskończoności

W cichym powiewie wiatru

Czujesz obecność Ducha

W dziewiczym zadziwieniu

Stajesz się Rodzicielką Słowa

Tabernakulum  Miłości

Sanktuarium Prawdy

Kotwico Nadziei

Ty pierwsza usłyszysz płacz Zbawiciela

I Jego najpiękniejsze słowo – Mamo…

                        (M.S. Wróbel, Biblijne tajemnice różańca, Lublin: Gaudium 2013)

Prorok Izajasz jest nazywany „księciem proroków” oraz „ewangelistą pośród proroków”, gdyż pozostawił on nam najwięcej tekstów, które są zapowiedziami mesjańskimi. Proroctwa te są przywoływane przez liturgię adwentową (zarówno w lekcjonarzu mszalnym, jak i w czytaniach brewiarzowych). Prorok Izajasz wieści z całą mocą: „Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczące Judy i Jerozolimy: Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pańskiej mocno osiądzie na górskich szczytach i ponad pagórki się wzniesie. Nadciągną do niej wszystkie narody, liczne plemiona pójdą, wołając: »Chodźcie, wejdźmy na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba! Niech On nas pouczy o swoich drogach, byśmy kroczyli Jego ścieżkami, bo Prawo wyjdzie z Syjonu i z Jeruzalem słowo Pana. On będzie rozjemcą pomiędzy ludami, osądzi sprawy rozlicznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na pługi, a włócznie swoje na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie już oręża, i nie będą się więcej ćwiczyć do wojny«. Chodźcie, domu Jakuba; postępujmy w światłości Pana!” (Iz 2,1-5).

Jan Chrzciciel jest wzorem życia chrześcijańskiego. Jego nauczanie skierowane do grzeszników ma charakter upomnienia i mocnego wezwania do nawrócenia. Skuteczność tego przepowiadania zależna jest od otwartości słuchaczy. Wymaga on radykalnego odcięcia się od grzechu i zerwania z tym wszystkim, co człowieka zniewala. Uczy on także wrażliwości na drugiego człowieka i życia w służbie innym. Jan Chrzciciel nie koncentruje całej swojej uwagi na sobie, lecz daje świadectwo o nadchodzącym Mesjaszu. Stawia siebie w roli pokornego narzędzia wypełniającego z ufnością zadania postawione mu przez Boga. Zapowiada Tego, który mocą Ducha Świętego przybędzie jako Pan i Sędzia, aby zebrać pszenicę do spichlerza, a plewy spalić w ogniu nieugaszonym.

Jan Chrzciciel uczy, jak ważną i potrzebną w naszym życiu jest funkcja nauczyciela i świadka. Życie człowieka nie jest samotną wyspą, lecz jest zanurzone w doświadczeniu innych ludzi. Poprzez pokorną i cierpliwą postawę ucznia i słuchacza człowiek stopniowo staje się dla innych nauczycielem i świadkiem. Im głębiej potrafi przylgnąć do Trójjedynego Boga, tym bardziej doświadcza Jego mocy i zwycięstwa nad grzechem i słabością. W postawie nauczyciela i świadka nigdy nie można zagubić pokory sługi, ciekawości ucznia i wrażliwości człowieka. Niech wymienione wyżej trzy postaci biblijne staną się naszymi przewodnikami i prowadzą nas w głębię tajemnicy Adwentu, która dotyka serca każdego człowieka.