Gorący patrol, czyli pomoc bezdomnym

Agnieszka Gieroba Agnieszka Gieroba

publikacja 10.01.2017 10:39

Pani Zosia nalewa herbatę. Do termosów, słoików, wiaderek po ketchupie lub majonezie. Zależy, co kto przyniesie. Herbaty akurat nigdy nie brakuje. Co wieczór bezdomni mogą liczyć na ciepły posiłek dzięki wolontariuszom Gorącego Patrolu.

Gorący patrol, czyli pomoc bezdomnym Co wieczór bezdomni mogą liczyć na ciepły posiłek dzięki wolontariuszom Gorącego Patrolu. Agnieszka Gieroba /Foto Gość

Pomysł był księdza Mietka Puzewicza, kiedy to w 2002 media podawały, że Lubelszczyzna plasuje się w czołówce liczby osób zamarzających, padło hasło by coś zrobić, zareagować, odszukać ich, podejść z kanapką i gorącą herbatą. Stąd pomysł nazwy programu: gorący od herbaty, patrol od co wieczorowych akcji.

Początkowo było to przeszukiwanie okolic dworców, węzłów ciepłowniczych, uliczek. Z czasem potrzebujący sami wiedzieli, że wieczorem można spotkać wolontariuszy pod PKP, i na to spotkanie przychodzili. Na herbatę, ale i na rozmowę, bo jak sami mówią, wolontariusze są ich łącznikiem ze światem, kiedy można porozmawiać o czymś więcej, niż tylko gdzie i za co dziś piejmy.

Wolontarusze Gorącego Patrolu   Wolontarusze Gorącego Patrolu
Agnieszka Gieroba /Foto Gość

- Punktem wyjścia był człowiek, nie wypytywanie o przeszłość, o przewinienia, nawet jeśli czasem zatracił swoje człowieczeństwo, poprzez utratę pracy, alkohol, utratę domu - mówi Justyna Orłowska z Gorącego Patrolu. Od kilku lat, dzięki pomocy Ratusza, patrol ma swój lokal w okolicach dworca na ul. 1-maja. Dzięki temu zupę można zjeść przy stole, jak normalny człowiek, a nie na kolanie na ulicy. Można też się ogrzać, no i nie pada na głowę podczas posiłku.

Praca, czy może lepiej służba, która na pierwszy rzut oka może wydawać się niewdzięczna, okazuje się dla wielu ludzi jedną z najwspanialszych na świecie.

Marta, jedna z wolontariuszek, przychodzi tu od 6 lat. Namówiła ją koleżanka ze stancji, jeszcze podczas studiów. Spróbowała, choć przyznaje, że za pierwszym razem czuła się niepewnie.

- Przyszłam trochę wystraszona. Na początku parzyłam herbatę i robiłam kanapki. Potem odważyłam się rozmawiać z ludźmi, którzy przychodzili. Nawet nie wiem kiedy zorientowałam się, że czuję się wśród nich, jak w rodzinie. Nie przeszkadza mi to, że czasami są brudni, śmierdzący. Mają problem z alkoholem. Dla nas wolontariuszy są zawsze życzliwi, a jak nas widzą na ulicy kłaniają się z daleka. Wśród nich czuję się bezpiecznie i wiem, że to, co robię ma sens - mówi Marta.

Gorący patrol zaczyna swoją działalność w listopadzie, gdy robi się zimno, a kończy wiosną w zależności od pogody. W ten sposób wolontariusze pomagają przetrwać bezdomnym i biednym najgorsze miesiące w roku.


Więcej w kolejnym numerze lubelskiego "Gościa Niedzielnego".