Zawsze można tu przyjść. O każdej porze dnia i nocy usiąść przy swoim bliskim, kochanym, potrzymać za rękę, pomilczeć albo popłakać. Do dyspozycji odwiedzających jest kuchnia, gdzie można zrobić sobie kawę czy herbatę, i pokój hotelowy, by przenocować, jeśli jest taka potrzeba. – Chodziło nam nie tylko o to, by nasi pacjenci mieli najlepsze z możliwych warunki, ale żeby to miejsce było po prostu przyjazne. Wiadomo, że nie da się takiej placówki zamienić w rodzinny dom, ale robiliśmy wszystko, by było tu dobrze naszym chorym i ich bliskim, by te najtrudniejsze chwile w życiu rodziny, gdy odchodzi ktoś kochany, nie kojarzyły się ze szpitalem – mówi Justyna Walecz-Majewska, prezes stowarzyszenia. Zadanie nie było łatwe. Zwłaszcza 20 lat temu, kiedy wszystko się zaczęło.