Oczywiście, że lepsza rekonstrukcja, niż zapomnienie. Nie liczmy na to, że młodzi ludzie wczują się w prawdziwą atmosferę stanu wojennego, nie wymagajmy tego od nich.

Dzisiaj wchodzą w dorosłość ludzie, którzy urodzili się kilkanaście lat po 13 grudnia. Ja urodziłem się kilkanaście lat po wojnie, o okropieństwach której opowiadali mi rodzice i dziadkowie. I pamiętam, jaką wówczas prehistorią wydawała mi się ta wojna, która bez wątpienia była większą tragedią i traumatycznym przeżyciem dla pokolenia moich rodziców, niż dla mojego pokolenia stan wojenny. Zarówno rodzina mojego taty, jak i mojej mamy, były wyrzucone ze swoich mieszkań, bo byli Ślązakami, lecz wpierw Polakami, zarówno tato jak i mama przez te kilka lat wojny wychowywali się bez swoich ojców, wywiezionych gdzieś na przymusowe roboty, chwała Panu Bogu, że wszyscy przeżyli. Nawet trudno mi sobie wyobrazić, jaką odwagą musiała wykazać się moja babcia, gdy odmówiła podpisania volkslisty, kiedy jej synowie, mój tato i wujek, wchodzili w wiek poborowy. Wtedy nagle okazało się, że należy im się trójka, choć wcześniej byli dla Niemców staatenlose, nawet czwórka im nie przysługiwała. Całe szczęście, że skończyło się na wysłaniu ojca i wujka gdzieś w okolice Suchej Beskidzkiej, gdzie kopali okopy. Dzięki temu, choć jesteśmy Ślązakami z dziada pradziada, nikt z mojej rodziny, ani ojciec, ani dziadkowie, nie musiał służyć w hitlerowskim wojsku.

Bez wątpienia moje przeżycia z okresu stanu wojennego mają się nijak do przeżyć moich rodziców z czasów wojny. Jedynie mój wujek, ten sam, który dzięki odwadze babci uniknął służby w hitlerowskim wojsku, w czasie stanu wojennego był internowany. A jednak nie wyobrażam sobie, żebym w wieku kilkunastu lub dwudziestu kilku lat mógł traktować udział w jakichś imprezach upamiętniających II wojnę światową inaczej, niż w sposób zabawowy. Po prostu dla mnie tamta wojna, to już był inny świat, coś, co mnie nie dotyczy. Rozumiem, że tym samym dla dzisiejszych młodych ludzi jest stan wojenny. Trudny okres, który dotknął ich rodziców, ale dla nich to inna epoka. Cieszę się, że chociaż chcą pamiętać, że angażują się w rekonstrukcje, że zdają sobie sprawę, iż komunizm był złem, że odrzucają próby fałszowania historii, że pamiętają, iż Jaruzelski jest zdrajcą, a pułkownik Kukliński bohaterem, a nie odwrotnie. To ważne w czasie, gdy coraz więcej młodych ludzi nawet nie potrafi powiedzieć, z czym im się kojarzy data 13 grudnia. Zdecydowanie lepsza rekonstrukcja, niż zapomnienie.