Tadek był przystojny. Oglądały się za nim dziewczęta, chętnie dawały mu swoje zdjęcia. Niemal wszystkie z dedykacją: „Tadzikowi, żebyś o mnie nie zapomniał”. Dziś te zdjęcia przegląda jego siostra, odtwarzając w pamięci swego 11 lat starszego brata, którego ostatni raz widziała latem 1944 roku. – Rodzice długo łudzili się, że brat żyje. Jeszcze kilka lat po wojnie zdarzało się, że ktoś mówił, że widział go na Zachodzie czy słyszał, że szuka rodziny przez Czerwony Krzyż. Wszystkie ślady okazywały się jednak fałszywe i coraz więcej wskazywało na to, że niemal w ostatnim dniu pobytu Niemców w Lublinie Tadeusz został zamordowany – mówi Danuta Pietras, najmłodsza z czworga rodzeństwa Respondów.