Było po godz. 15. Przybiegła jedna z pracownic zakładu, mówiąc nam, że w katedrze Matka Boża płacze. – Chodźcie, idziemy. Bez namysłu zerwałyśmy się z koleżanką i pobiegłyśmy – wspomina Bolesława Paradowska, która od 1948 roku mieszkała w Lublinie. – W katedrze było już sporo ludzi, ale do obrazu można było się jeszcze dostać, choć ludzi przybywało z minuty na minutę. Spojrzałam na obraz i przeżyłam szok. Matka Boża naprawdę płakała. Twarz Maryi była zmieniona. Wyglądała jak żywa. Byliśmy bardzo wzruszeni, wielu ludzi płakało i głośno się modliło – opowiada.

Czy to cud?

O całym zdarzeniu s. Barbara Sadowska, która pierwsza zauważyła zmiany na obrazie, poinformowała kościelnego Józefa Wojtowicza. Ten pomyślał, że to jakieś babskie fanaberie, ale dla świętego spokoju poszedł zobaczyć. Kiedy przekonał się, że to prawda, zaraz poinformował pracujących w katedrze księży. Biskup Zdzisław Goliński, do którego dotarła wiadomość, nie uznał jej za ważną, przypuszczając, że to jakiś naciek wilgoci uwidocznił się akurat w tym miejscu.