Wojna nie przyszła nagle. Wkradała się do Aleppo powoli, zajmując kolejne dzielnice miasta. Na początku, mimo wielkiego lęku, jaki ogarnął mieszkańców, nie było najgorzej. Można było opuścić swój dom i udać się tam, gdzie jest bezpieczniej. Część ludzi tak zrobiła. Większość jednak została, bo nie miała dokąd pójść i nie chciała zostawić całego swego dobytku na pastwę losu. Potem przyszło oblężenie i uciec się już nie dało, a z dobytku ludzi nie zostało niemal nic – opowiada s. Annie ze Zgromadzenia Sióstr Jezusa i Maryi w Damaszku, która w Aleppo pracuje od 2003 roku.