Kończyło się lato, gdy furtę seminarium duchownego w Lublinie przekroczyło 27 kandydatów. Już wtedy rosły za murem kasztany, które przy ul. Wyszyńskiego do dzisiaj imponują swoją wielkością i dostojnością. Aż sześciu z owych młodych mężczyzn, którzy zdecydowali się wtedy rozpocząć formację i studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie, ukończyło wcześniej Lubelskie Liceum Biskupie, czyli placówkę funkcjonującą od 1949 do 1962 r. jako Niższe Seminarium Duchowne. Drugą znaczną grupę stanowili nowi klerycy pochodzący z Biłgoraja. Pozostali przyjechali do Lublina z różnych miejscowości ówczesnej diecezji lubelskiej. – Przyjmował nas do seminarium praktycznie ks. prof. Czesław Bartnik, który wtedy był prefektem. Rektorem wówczas był ks. prof. Paweł Pałka, ojcem duchownym ks. Bogumił Efner, a wicerektorem ks. prof. Bolesław Pylak, późniejszy biskup lubelski – wspominają.

Gimnastyka i modlitwa

Po maturze każdy z nich złożył podanie oraz zbiór przewidzianych dokumentów wraz z opinią proboszcza. Były także egzaminy wstępne, ze względu na bliskość uniwersytetu. Wyniki egzaminów były już kolejnego dnia. – Wspomnienia są takie, że seminarium jako budynek robiło wrażenie. Ale to był inny świat, jeśli chodzi o warunki mieszkania i funkcjonowania. Na każdym piętrze była umywalnia z zimną wodą.