Był wtorek 18 grudnia. Przy chorym, który od kilku dni to tracił przytomność, to ją odzyskiwał, czuwali kapłani, siostry zakonne i pielęgniarki. W południe odmówiono Anioł Pański. Krótko potem biskup zmarł.

Miał 52 lata i ręce pełne roboty przy budowie kościoła Świętej Rodziny w Częstochowie (dzisiejsza katedra), gdy z Watykanu przyszła wiadomość, że Ojciec Święty Benedykt XV powołuje go na biskupa lubelskiego. Od czterech lat Lublin był osierocony w biskupstwie po śmierci bp. Franciszka Jaczewskiego.

1 grudnia 1918 roku, już w wolnej Polsce, wyzwolonej spod panowania zaborców, nowy biskup odbywa ingres do katedry lubelskiej. Zwraca się wtedy do swoich diecezjan słowami: „Obejmując rządy diecezji, drżę cały na samą myśl, azali sprostam wielkiemu zadaniu, jakie Kościół i Ojczyzna na mnie w tym czasie wkładają. Są mi tylko pocieszeniem słowa św. Pawła: »wszystko mogę w tym, który mnie umacnia«”.