Świątynia jest dobrze znana mieszkańcom Lublina. Odkąd nieco ponad rok temu odrestaurowano jej elewację, wracając do pierwotnych intensywnych barw, stała się jedną z wizytówek śródmieścia. Nie chodzi jednak o to, by zachwycała pięknem murów, ale by zapraszała do środka ludzi, proponując spotkanie z Panem Bogiem.

Z tym właśnie lubelskim kościołem związanych jest sześciu braci kapucynów wyniesionych na ołtarze.

  Kapucyni wyniesieni na ołtarze związani z Lublinem
Portrety w kościele na Krakowskim Przedmieściu Agnieszka Gieroba /Foto Gość Najpopularniejszy, bł. Honorat Koźmiński, odbywał tu swoją formację zakonną. Pozostała piątka to męczennicy II wojny światowej, wyniesieni do chwały nieba przez papieża Jana Pawła II.

Są to: bł. Anicet Kopliński, bł. Florian Stępniak, bł. Henryk Krzysztofik, bł. Symforian Ducki i bł. Fidelis Chojnacki. Wszyscy ponieśli śmierć w niemieckich obozach koncentracyjnych. Mimo głodu, wycieńczenia i tortur nieśli pocieszenie współwięźniom. Świadectwa o nich zachowane podkreślają, że każdy przed śmiercią przebaczył oprawcom, a żegnając się z towarzyszami niewoli powtarzali słowa św. Franciszka: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Do widzenia w niebie”. Ich portrety znajdują się na lewej bocznej ścianie prezbiterium kościoła.

Klasztor lubelski jest chronologicznie czwartą fundacją kapucyńską w Polsce. Fundatorem był marszałek wielki litewski, książę Paweł Karol Sanguszko wraz z małżonką Marianną z Lubomirskich, który aktem z 1 listopada 1721 r. zobowiązał się do założenia nowego klasztoru. Zakonnicy przybyli do tej placówki w maju 1724 r. Budowę kościoła i klasztoru według projektu architekta warszawskiego, Karola Baya, prowadzono w latach 1726-1733. Świątynię klasztorną pw. św. apostołów Piotra i Pawła konsekrował 16 sierpnia 1733 r. bp chełmski Jan Feliks Szaniawski.

Więcej o kościele kapucynów z Krakowskiego Przedmieścia w Lublinie w najnowszym "Gościu Lubelskim".