W rękopisie „Sumariusz przywilejów miasta Lublina” Piotr Brandys napisał: „Kiedy za Kazimierza Wielkiego, w rozszerzonej i obronnymi murami otoczonej posadzie swojej, Lublin wzrósł nagle w ludność, jednocześnie zaś zwiększyła się w nim liczba ubogich i chorych do tego stopnia, że szpital parafialny przy kościele Ś. Michała okazał się nie wystarczającym – wówczas to prawdopodobnie założono pierwszy szpital miejski, tuż za bramą krakowską, który od zbudowanego przy nim nieco później kościoła świętoduskim powszechnie był nazywany.

Ta ostatnia okoliczność stała się powodem, iż opisujący w nowszych czasach kościół szpitalny Świętego Ducha twierdzili, jakoby kościół ten założony został w r. 1342 jednocześnie ze szpitalem, za wspomnianego wyżej monarchy”. Jednak większość źródeł wskazuje, że świątynia zaczęła pełnić swą funkcję w czasie panowania Władysława Jagiełły. Wiadomo, że kościół od początku istniał jako murowany, kilkukrotnie ulegał pożarom, a na przestrzeni wieków utrwalił się w nim kult Matki Bożej. Dziś jest to sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady.