Chełm otrzymał prawa miejskie w czasach Władysława Jagiełły – 14 stycznia 1392 roku.

Kronikarz zanotował: „w samą niedzielę, w oktawę Trzech Króli, w obecności szlachetnych Jana z Babic, kasztelana wiślickiego, Mikołaja Wężyka… na zamku w Lubomlu” stała się dla mieszkańców Chełma rzecz niezwykle ważna. Król nadał ich miejscowości szczególne prawa.

Dokument królewski mówił o przeniesieniu miasta z prawa polskiego i ruskiego i nadaniu prawa magdeburskiego, co oznaczało powołanie władz miejskich i zwolnienie mieszkańców z zależności od urzędników ziemskich. Przywilej zezwalał również na swobodne prowadzanie działalności gospodarczej oraz wyposażał miasto w grunty o powierzchni 100 łanów frankońskich. Na zachodzie ziemie miejskie obejmowały wieś Zawadówkę, drogę do Rejowca i znaczną część lasów (Kumowa Dolina). Granica zachodnia obszaru miejskiego biegła przez Dziewiczą Górę, wzdłuż dóbr Horodyszcze. Północna oddzielała dobra Czułczyce; wschodnia zaś opierała się na gruntach wsi Serebryszcz – ob. Srebrzyszcz od południa graniczyła z dobrami Uhra. Obszar północny obejmował wieś Stańków, Okszów, Nowiny, a na południu wieś Żółtańce.

Decyzja Władysława Jagiełły oraz przywileje nadawane przez kolejnych władców, stworzyły podstawy do rozwoju ekonomicznego miasta. Lokacja prawna większości miast opierała się zazwyczaj na jednym przywileju lokacyjnym. W wypadku Chełma było inaczej. Król Władysław Jagiełło ponownie 28 września 1425 roku wystawił w Żukowicach kolejny przywilej dla miasta Chełma.