Siostra Monika nie narzekała nigdy na brak zajęć. Dzień wydawał się wypełniony po brzegi różnymi obowiązkami, tak że coś nowego do tego planu trudno byłoby wcisnąć. Kiedy jednak przyszła pandemia i świat dookoła zwolnił, a niepewność związana z rozprzestrzenianiem się koronawirusa napełniła ludzi lękiem, s. Monika była przekonana, że Jezus oczekuje od niej czegoś więcej niż siedzenia w domu, nawet jeśli miałby to być czas wypełniony modlitwą. –

Pomyślałam sobie, że Jezus na pewno nie zamknąłby się w odosobnieniu, w izolacji od innych ludzi. Byłam przekonana, że prosi mnie, by zaryzykować, nawet jeśli miałaby to być ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu. Wówczas wydawało się, że jak się idzie tylko do sklepu, to się idzie na śmierć. Z różnych stron docierały do nas informacje o tym, że potrzeba wolontariuszy, którzy mimo wszystko zrobią zakupy czy przyniosą obiad tym, którzy obawiają się lub po prostu nie mogą wyjść z domu. Zgłosiłam się wówczas do lubelskiej Caritas jako wolontariusz – mówi s. Monika Boryca ze Zgromadzenia Sióstr od św. Doroty.