Jak bardzo dokuczliwa może być samotność, doświadczyliśmy wszyscy w ciągu minionego roku, kiedy pandemia ograniczyła nasze możliwości. Są jednak tacy, dla których zarówno przed koronawirusem, jak i obecnie samotność była i wciąż jest na porządku dziennym.

– To problem, który może dotknąć każdego, ale w sposób szczególny jest codziennością ludzi starszych. Powody są oczywiście różne. Jedni zostali sami, bo wszyscy bliscy już odeszli, inni są sami bo ich krewni mieszkają daleko, jeszcze inni, bo tak poukładało się ich życie, że nie zbudowali relacji z rodziną – mówi Magdalena Poprawska ze Stowarzyszenia mali bracia Ubogich w Lublinie.

To właśnie organizacja, która przychodzi takim osobom z pomocą, szukając zarówno starszych osób potrzebujących towarzystwa, jak i wolontariuszy, którzy to towarzystwo zapewnią.

Liczy się obecność

– Nie świadczymy żadnych usług typu opieka nad osobą leżącą, zrobienie zakupów czy umycie okien. Nasi wolontariusze przychodzą, żeby być z drugim człowiekiem, wypić wspólnie kawę czy herbatę, porozmawiać, może pograć w jakieś gry, pójść na spacer, wysłuchać opowieści. Chodzi o towarzyszenie, o to, żeby osoby samotne miały na kogo czekać i z czego się cieszyć. Oczywiście jeśli ktoś potrzebuje jakiejś pomocy, kontaktujemy go wówczas z organizacją, która w danej dziedzinie jest kompetentna – wyjaśnia Magdalena Poprawska.

Ile to znaczy zarówno dla tych, którzy czekają na towarzystwo, jak i dla samych wolontariuszy, wiedzą najlepiej ci, którzy łączą ich w pary.

– Osoba starsza, która się do nas zgłasza, przedstawia swoje preferencje. Mówi, czy chciałaby, żeby odwiedzała ją kobieta lub mężczyzna, osoba młodsza lub starsza, ktoś, kto ma jakieś konkretne zainteresowania czy wiedzę. Podobne preferencje mają wolontariusze, którzy zgłaszając się do nas, przedstawiają jakieś swoje oczekiwania. Naszym zadaniem jest pomóc znaleźć się jednym i drugim – wyjaśniają członkowie Stowarzyszenia mali bracia Ubogich.

Dla kogo?

O pomoc w znalezieniu towarzysza, który raz w tygodniu poświęci dwie godziny na spotkanie, bo takie są zasady, mogą prosić osoby samotne, które ukończyły 60 lat i nie cierpią na choroby demencyjne.

– Te warunki są konieczne do wypełnienia zadań zapisanych w statucie. Między „sparowanymi” osobami ma z czasem zbudować się więź, która nada trochę radości codziennemu życiu. Jeśli ktoś cierpi z powodu demencji czy innych dolegliwości utrudniających mu ocenę rzeczywistości, taka więź się nie zbuduje, a ta osoba wymaga innej troski niż oferowana przez naszych wolontariuszy – wyjaśnia M. Poprawska.

Wolontariuszem może zostać każda pełnoletnia osoba, która zgłosi się do stowarzyszenia i po zapoznaniu się z zasadami działalności i odbytym szkoleniu zdecyduje, że chce się podjąć towarzyszenia komuś starszemu.

– Mamy wspaniałych wolontariuszy w różnym wieku. Część z nich to ludzie młodzi, którzy w starszej odwiedzanej osobie widzą swoją babcię lub dziadka, część to ludzie starsi, także emeryci, którzy mają czas wolny i chętnie nawiążą relacje z kimś w swoim wieku – podkreślają pracownicy stowarzyszenia.

Często te relacje wychodzą poza programowe dwie godziny tygodniowo. Zanim zaczął się czas pandemii, organizowane były także spotkania większych grup i jednodniowe wyjazdy, np. do Nałęczowa czy Kazimierza. – Latem był dłuższy wspólny wyjazd, który dla takich osób to jedyna okazja do opuszczenia swego miejsca zamieszkania. Teraz to wszystko zostało zawieszone, ale liczymy, że niedługo będziemy mogli wrócić do tego, co było także ważne w życiu naszych podopiecznych – mówi Magdalena Poprawska.

Działania stowarzyszenia w województwie lubelskim obejmują Lublin i Świdnik. Każda osoba samotna po 60. roku życia, która potrzebuje towarzystwa, ale też każdy, kto chciałby zostać wolontariuszem towarzyszącym, może kontaktować się ze Stowarzyszeniem mali bracia Ubogich poprzez stronę internetową www.malibracia.org.pl lub telefonicznie, dzwoniąc na numer 81 538 26 01.