Przygotowując się do tegorocznych uroczystości ku czci Matki Bożej Kębelskiej, jakie 4 września będą miały miejsce w Wąwolnicy przypominamy świadectwa łask otrzymanych za wstawiennictwem Maryi. Jednym z nich jest relacja Anny Ceglarskiej.

Anna Ceglarska mieszka w Poniatowej. W lipcu skończyła 43 lata. Pomyślała, że z okazji urodzin wykona badanie cytologiczne, bo już dawno go nie robiła. Wynik miał być za dwa tygodnie. Telefon z przychodni przewrócił jej życie do góry nogami.

– Zadzwonili, żebym przyszła, bo z moim wynikiem jest coś nie tak. Poszłam. Gdy weszłam do gabinetu lekarskiego, na biurku leżały przygotowane dla mnie skierowania na różne badania i informacje, jakie szpitale mam do wyboru. Byłam w szoku. Lekarz próbował mnie uspokoić, że jeszcze nic nie wiadomo, że trzeba zrobić biopsję, tylko radzi z tym nie zwlekać. Nie miałam pojęcia, jaki szpital wybrać. Nie znam żadnego lekarza w Lublinie, więc popatrzyłam na nazwy szpitali i rzucił mi się w oczy szpital im. Kardynała Wyszyńskiego. Pomyślałam, że skoro taki patron, to może i mną się zaopiekuje – mówi pani Anna.

Przychodnia w Poniatowej jest tuż obok kościoła. Gdy Anna wyszła od lekarza, pobiegła wprost przed ołtarz.

– Musiałam strasznie wyglądać. Pani, która w kościele układała kwiaty, powiedziała mi później, że jak mnie zobaczyła, pomyślała, że stała się jakaś tragedia. A ja mogłam tylko płakać przed Jezusem. Wieczorem udałam się na nabożeństwo o uzdrowienie duszy i ciała do Wąwolnicy. Miałam tysiące myśli w głowie, w tym najczarniejsze, że nie doczekam np. świąt Bożego Narodzenia – wspomina.

Na drugi dzień jechała do szpitala na biopsję. Wynik był jednoznaczny – nowotwór z początkami inwazji.

– Patrzyłam na lekarza, który to mówił, i jakbym nie rozumiała do końca tego, co słyszę. Docierało do mnie, że mam mieć operację, a potem czeka mnie chemia. Nie wiedziałam, o co mam zapytać, w końcu wydusiłam z siebie: „Jakie są rokowania?”. Lekarz popatrzył na mnie, potem wyjął zza koszuli krzyżyk i powiedział: „Widzę, że pani też ma krzyżyk na szyi. Tu są najlepsze rokowania, a najlepiej udać się do Matki Bożej do Wąwolnicy”. To mnie jakoś obudziło – opowiada.

Anna pracuje z dziećmi niepełnosprawnymi w ośrodku w Kęble, który mieści się tuż przy miejscu objawień Matki Bożej Kębelskiej. Od dawna, jadąc do pracy, wstępowała do Jej sanktuarium w Wąwolnicy, jeździła też na Msze Święte z modlitwą o uzdrowienie, zanim jeszcze zachorowała. Pomyślała wtedy, że ratunek dla niej jest u Matki Bożej.

– Pojechałam do Wąwolnicy, jak wiele razy wcześniej. Bardzo chciałam porozmawiać z księdzem Janem Pęziołem, wieloletnim kustoszem sanktuarium. Chciałam pójść do niego do spowiedzi, zanim poddam się operacji. Akurat odprawiał Mszę świętą. Po jej zakończeniu podeszłam do niego, opowiedziałam, w jakiej jestem sytuacji. Pobłogosławił mnie i powiedział, że będzie się za mnie modlił. Cała moja rodzina, przyjaciele też modlili się o moje zdrowie u Maryi Kębelskiej – opowiada.

Czekając na operację, Anna była niemal nieobecna. Lekarze zdecydowali, że usuną jej chore narządy.

– W tym czasie odbierałam wiele telefonów od rodziny i znajomych. Każdy starał się mnie jakoś pocieszyć. Niektórzy łagodnie, inni stanowczo, jakby chcieli mną potrząsnąć. Mówili, że mam nie marudzić, poddać się operacji, potem chemii i walczyć o życie, bo mam dla kogo. Gdy zaczęły mnie odwiedzać dalekie kuzynki, pomyślałam, że chyba będę umierać i wszyscy chcą się ze mną pożegnać. Jednocześnie cały czas miałam przy sobie różaniec, który odmawiałam, i obrazek Matki Bożej Kębelskiej. W Niej pokładałam nadzieję, ale po ludzku zaczęłam porządkować różne swoje sprawy. Nie wiedziałam, czy przeżyję operację – mówi Anna.

Termin zabiegu wyznaczono na 13 sierpnia. Niektórzy pytali Annę, czy nie boi się takiej pechowej daty. Ona odpowiadała, że 13. to dzień fatimski, więc jeśli ma być operowana, to to jest najlepsza z możliwych dat. Dzień wcześniej zgłosiła się do szpitala.

– Po przeprowadzonych badaniach lekarz powiedział mi, że gdybym chciała pójść na Mszę św., to o 15 jest w szpitalnej kaplicy. Poszłam. Eucharystię sprawował ojciec kapucyn. Na Mszy było wielu chorych, ale ja musiałam dalej jakoś strasznie wyglądać, bo ksiądz podszedł do mnie i zapytał, co się dzieje i jak się nazywam. Obiecał mi modlitwę. Na drugi dzień o 6.00 rano obudzono mnie, by wykonać jeszcze jakieś badania. Oddział jeszcze spał. Nagle słyszę głos tego kapucyna z kaplicy, który na całe gardło pyta: „Gdzie jest Anna?”. Przyniósł mi Komunię św. Gdy ją przyjęłam, poczułam się bezpieczniejsza – wspomina.

Operacja trwała dwie godziny. Z operowanego narządu pobrano do badania próbki, by sprawdzić, jakie spustoszenia zrobił nowotwór i jaką chemią go leczyć. Trzeba było czekać na wyniki.

– Na szóstą dobę wypisano mnie do domu. Miałam czekać na telefon ze szpitala. Strasznie długo to trwało. W końcu sama zadzwoniłam zapytać, czy coś wiadomo, ale lekarz powiedział, że nie ma jeszcze jednoznacznych wyników. Pomyślałam, że musi być bardzo źle, skoro tak długo to trwa, a lekarz przez telefon nie chce mi powiedzieć prawdy. Miałam wrażenie, że czas się zatrzymał. W końcu zadzwoniła moja komórka. Kiedy zobaczyłam, że to ze szpitala, tak drżały mi ręce, że nie mogłam odebrać telefonu. Cała rodzina przybiegła do pokoju i stanęła przy mnie. Napięcie było tak wielkie, że niemal namacalne. Gdy w końcu połączyłam się z lekarzem, usłyszałam, że mam usiąść. Od razu pomyślałam, że będą tragiczne wieści. Tymczasem lekarz powiedział mi, że tak długo czekali na wynik, bo powtarzano badanie 10 razy, by mieć pewność, że nie jest fałszywe. Nie stwierdzono żadnych zmian nowotworowych. Porównywano materiał z operacji z materiałem z biopsji, który zawierał nowotwór złośliwy i ku zdumieniu wszystkich tym razem nie było żadnych komórek rakowych. „Pani wie, komu to zawdzięcza. Niech pani jedzie i dziękuje Matce Bożej, bo z punktu widzenia medycyny to cud”, powiedział lekarz. Płakałam, tym razem ze szczęścia – opowiada pani Anna. Od razu cała rodzina pojechała do Wąwolnicy dziękować.

– Spotkałam tam księdza Jana Pęzioła, zamykał akurat cudowną kaplicę. Powiedziałam, co się wydarzyło. Przytulił mnie wtedy, pobłogosławił i powiedział, że Matka Boża się do mnie uśmiechnęła. Spojrzałam na figurę i naprawdę widziałam, jak śmieje się do mnie – mówi Anna. Po przeprowadzeniu dalszych badań potwierdzono, że Anna Ceglarska nie ma znalezionych wcześniej komórek rakowych. Do Wąwolnicy przyjechał lekarz prowadzący i przedstawił dokumentację medyczną. Przypadek Anny jest udokumentowanym medycznie cudem zdziałanym przez Matkę Bożą Kębelską.