Ksiądz Jan Mazur jako młody kapłan był kapelanem więziennym, potem rektorem kościoła przy ul. Zielonej w Lublinie. Tam uruchomił kuchnię dla ubogich, potem też w Lublinie, Chełmie, Zamościu i Puławach zorganizował schroniska dla osób w kryzysie bezdomności. Udało mu się otworzyć przy ul. Zielonej przychodnię dla bezdomnych. Najpierw proponował im spowiedź generalną, później leczenie odwykowe, spotkania modlitewne i stały kontakt z Bractwem Miłosierdzia. Był przekonany, jak pisze Antoni Mieczkowski w książce „Ksiądz Jan Mazur – lubelski Brat Albert”, że przemiana wewnętrzna bezdomnych dokonuje się nie pod wpływem Bractwa, lecz łaski. Uważał, że najważniejszą formą duszpasterstwa ubogich jest modlitwa w ich intencji, dlatego starał się włączać swoich podopiecznych w działalność różnych grup religijnych.