Obaj byli związani z Lublinem, choć żaden stąd nie pochodził i nie spędził tu całego życia. To KUL powiązał ich z naszym miastem, dając miejsce pracy, a także szeregi studentów, którzy uczyli się od nich nie tylko konkretnej wiedzy teologicznej, ale także tego, jak być dobrym człowiekiem. Zarówno Wojtyła, jak i Blachnicki byli duszpasterzami poszukującymi dróg do ludzi, do których zostali posłani w swoim tu i teraz. Właśnie tym dwóm postaciom poświęcona została debata akademicka.

Doceniony przez uczelnię

Poprzedziło ją pośmiertne nadanie tytułu Honorowego Profesora KUL ks. dr hab. Franciszkowi Blachnickiemu. Dokument ten odebrali ks. Marek Sędek, moderator generalny Ruchu Światło−Życie, oraz Urszula Pohl z Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. W dokumencie znalazły się słowa uznania i wdzięczności za osobę ks. Franciszka Blachnickiego. Podkreślono m.in., że „znacznie przyczynił się on do pogłębienia życia religijnego młodzieży w Polsce”. – Drogi życia Blachnickiego i Wojtyły nabrały nowego wymiaru na KUL. Obydwaj okazali się prorokami, a prorocy nie zawsze są rozumiani – mówił ks. prof. Mirosław Kalinowski, rektor KUL. Zaznaczył również, że postawili oni mocny fundament do promocji ludzi młodych w Kościele i byli osobami, które wyprzedzały swoją epokę.

– To wielki zaszczyt być po stronie tego, co piękne – mówił na rozpoczęcie prowadzący debatę red. Rafał Patyra. Bo rzeczywiście piękne, co nie znaczy łatwe i proste, było życie zarówno obu kapłanów, jak i tych wszystkich, którym wytyczyli szlak swoimi naukami, zachętą do stawiania sobie wymagań, budowania wspólnoty i szukania porozumienia.

Bądźcie wolni!

Uczestnicy debaty zastanawiali się, jak pierwiastek proroczy objawiał się w życiu Wojtyły i Blachnickiego. − Działalność ks. Wojtyły po wojennej pożodze była swojego rodzaju pracą u podstaw; dbał on o odbudowę duchową polskich elit, co bardzo nie podobało się ówczesnej władzy komunistycznej – mówił dr Marek Lasota. To przynaglenie, by szukać prawdy i iść do ludzi z Dobrą Nowiną miał w sobie także ks. Franciszek Blachnicki. – Był osobą, która nieustannie poszukiwała sensu życia, nawet w momencie, w którym deklarował się jako ateista. W Auschwitz przyszły założyciel Ruchu Światło−Życie miał zadać pewnemu profesorowi pytanie o sens. Ten odpowiedział: „Sensem życia jest zachowanie życia”. Ks. Blachnicki tak nie uważał. Poszukiwał najgłębszego sensu, czyli źródła prawdy – wyjaśniał dr Robert Derewenda, dyrektor IPN w Lublinie. Mówił też o odwadze ks. Blachnickiego, przywołując jedno ze spotkań w ramach tygodnia eklezjologicznego, które Blachnicki zakończył refleksją, że komuniści żyją w nieustannym lęku. Był to więc człowiek, który za swoje przyjął słowa Wojtyły: „Nie lękajcie się. Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi”. – System komunistyczny nie miał na niego żadnego wpływu – zaznaczył dr Derewenda.

Boża odwaga

Ksiądz Wojtyła, podobnie jak Blachnicki, budził respekt w oczach bezpieki. Ich postawa była tak bardzo różna od ideologii, jaka przyświecała ówczesnej władzy w Polsce, że musiała skłaniać do pytania: „skąd się to w nich bierze?”. – Dla nas odpowiedź jest oczywista. Prorocy są tymi, którzy nieustannie szukają woli Bożej i „odpowiadają na potrzeby ich czasów” – mówi ks. Marek Sędek, moderator Ruchu Światło–Życie.

Bycie prorokiem kojarzy się z czymś sensacyjnym. Ale w życiu obu kapłanów nie było nic sensacyjnego. Dopiero teraz, gdy odkrywamy ich zapiski, dostrzegamy głębię relacji z Bogiem w codzienności, a nie w niezwykłych wydarzeniach. Kim więc jest prorok? To osoba wrażliwa na Boży głos i podążająca za nim. Tej prorockiej postawy może uczyć świadectwo życia ks. Franciszka Blachnickiego i ks. Karola Wojtyły, papieża Jana Pawła II.