„Zamiast”
Jest taka piękna piosenka Edyty Geppert. „To życie minie jak zły sen, Jak tragifarsa, komediodramat.
A gdy się zbudzę, westchnę – cóż… To wszystko było chyba... zamiast.
Davos. Jeżeli wierzyć Wikipedii, jest najwyżej położonym miastem w Europie. Alpejski kurort, w którym raz do roku odbywa się Światowe Forum Ekonomiczne. Z tą światowością to gruba przesada, skoro przeważają tam reprezentanci Europy, USA i Japonii. Jeśli jednak ktoś, coś sobie organizuje, to ma pełne prawo nazwać sobie swoje przedsięwzięcie tak jak chce. Może jednak co najmniej dziwić, że jeśli to „światowe szczyty”, to dlaczego marginalny jest udział państw Azji czy Afryki? Szczytowe światowe forum, na dodatek zamierzają odpuścić co najmniej trzy niemal koronowane głowy. Prezydent USA, Prezydent Francji i Pani Premier UK mają zdecydowanie lepsze wymówki niż szkolny paluszek i główka. Shutdown, pat brexit’u i protestujące żółte kamizelki rzeczywiście mogą spędzać sen z powiek. Jednak, czy aż tak, żeby odpuszczać zimowe ferie na alpejskich światowych szczytach? Chyba, że Oni wiedzą to, czego ja się tylko domyślam, że tam w Davos to już żadna światowość i żadne szczyty. No może za wyjątkiem tych ośnieżonych. A co zamiast ferii w Alpach? Pan Trump zapewne posiedzi w domu, co prawda w białym, ale jednak to tylko dom. Za to pan Macron to nawet w pałacu.
Zamiast na konferencji bliskowschodniej w Warszawie, w Afryce spędzi natomiast ferie pani Federica Mogherini szefowa dyplomacji UE. „Wydaje mi się, że wybieram się wtedy na szczyt Unii Afrykańskiej” – powiedziała dziennikarzom. „Odbędę inne wizyty w Rogu Afryki” dodała, nie wyjaśniając, czy wydaje jej się również, kto zapędził ją i innych unijnych dyplomatów w afrykański róg, aby odpędzić od konferencji bliskowschodniej.
Kolejne ciekawe pytanie to: kto zamiast Wess’a Mitchell’a obejmie stanowisko asystenta sekretarza stanu USA ds. Europy i Euroazji? I dlaczego opuszcza on stanowisko dobrowolnie, skoro objął urząd przed 14 miesiącami? Dlaczego jego przełożony Pompeo, oceniając jego pracę jako znakomitą, żegna go słowami: „ Życzę mu i jego żonie, Elizabeth, dużo szczęścia z dwójką małych dzieci”. Takie życzenia z wyraźnym wyakcentowaniem życia osobistego, czyż nie przypominają tak zwanego „pocałunku śmierci” jakich setki można obejrzeć na filmach o wielkich rodzinach włoskich?
„Ty, Panie tyle czasu masz, mieszkanie w chmurach i błękicie. A ja na głowie mnóstwo spraw i na to wszystko jedno życie.” – śpiewała pani Geppert. Może rzeczywiście zamiast szukać odpowiedzi na ciekawe (czytaj niebezpieczne) pytania, lepiej uznać, że odpowiedzi owe są często bardzo oczywiste, nawet jeżeli niewypowiedziane. I rzeczywiście zamiast je roztrząsać, zamiast to, lepiej udać się za miast-o i porozmyślać nad słowami piosenki pani Edyty: „Lecz czemu mnie do raju bram, Prowadzisz drogą taką krętą? I czemu wciąż doświadczasz tak, Jak gdybyś chciał uczynić świętą? […] „I ciągle mam nadzieję, że... Że chyba wiesz, co robisz, Boże.”