Do twarzy ci z uśmiechem
Ileż to herezji można często usłyszeć. Nie tylko z ambony, nie tylko w kościele.
Z krótkiego felietonu wyłania się nam taki oto obraz: Ojcowie franciszkanie, cały Kościół, nawet zjawisko zwane katolicyzmem, tonie w herezjach, pustych gestach, plastikowości formy. A Pan redaktor z redaktorem Szymonem pod rękę, zanurzają się coraz głębiej w wierze czystej i doskonałej, zmierzając bezpośrednio i najkrótszą drogą do świętości. Jeszcze tu na ziemi.
Czy znam jakąkolwiek kulturę religijną bez wydmuszkowych zdobień i złoceń naleciałościami ludowej infantylności? Nie jestem religioznawcą, ale raczej nie kojarzę.
Plastikowy katolicyzm, plastikowy katolik. Jest taki niejeden. I taki zawsze znajdzie plastik lub herezje w katolicyzmie. Swój szuka swego. Znajdzie tym łatwiej, im szerzej szuka poza sobą i dookoła siebie. Wewnątrz siebie ten plastik odkryć najtrudniej. Takie prawo fizyki, im więcej energii zużywamy do oglądu i oceny otoczenia, tym mniej nam tej siły, mocy i energii pozostaje na ogląd i ocenę samego siebie. Kto zbyt długo zatrzymuje się przy odpustowych kramach i stoiskach z watą cukrową, albo przed plakatami kontrowersyjnej treści, nie zbliży się nawet do Jezusa. Nawet do kościoła czasem nie dojdzie. Bo go te kramy i plakaty na dłużej zatrzymują. Do Jezusa zbliża się wyłącznie ten, kto potrafi przymykać oczy na to, co odciąga uwagę od Niego. Chcąc zbliżyć się do Jezusa, nie wystarcza rozgarniać na boki stłoczonych przed odpustowymi kramami, trzeba klęknąć pośród tłumu zapatrzonych w milczeniu w ciało Jego serca. Jedni żrą mięso i to ludzkie, nie wstydzą się tego, nie boją, nie brzydzą. Inni wyłącznie przegryzają wafelkowy opłatek użalając się nad taniochą odpustowych form, fałszem chóralnego śpiewu, poziomem kazań i wydźwiękiem plakatów.
Światło zawsze ściera się z mrokiem. Powierzchowna płycizna z głębią. Kto nie umie patrzeć w głąb serca, pozostanie przy obrazie mizeroty powierzchownej powłoki. Kto nie zanurzy się w głębię, zawsze będzie dryfował wyłącznie po powierzchni i wśród unoszonych na powierzchni śmieci. I to będzie przeważnie widział, w czym jest zanurzony. Tego doświadczy, co go absorbuje i pochłania bez reszty.
" Jestem katolikiem, chodzę do kościółka, odmawiam paciorek. Jadam mięsko, pijam mleko. Z zabawkowych pistoletów, waty cukrowej, odpustowych kramów, rozwodzenia się nad plakatami już wyrosłem”. Kawę słodzę trzy łyżeczki. Bo lubię. Głęboka symbolika nie przesłoniła mi głębiny doznań.
Szymon na ambony, a nawet na ołtarze. Żałośnie się zrobiło. A miało być chyba śmiesznie.

"Jeśli nadużywanie alkoholu jest grzechem, to czym jest nadużywanie cukru i obżarstwo?" O implikacjo przedziwna!