Wow, super tekst! Nie spodziewałem się takiego na "GN". Dzięki!

Chyba nie do końca zrozumiałem tekst i sposób myślenia autora. Nie zrozumiałem, bo jawi mi się brakiem konsekwencji, jakąś sprzecznością i dysonansem. Podobno wiele treści należy czytać od początku do końca a rozumieć od końca do początku. A zatem patrząc od końca autor jest *przeciwnikiem jakiegokolwiek uzewnętrzniania się z „tymi sprawami”*. A jednocześnie: mocno wierzy, że jeśli jakieś idee nie są nasze (a niektóre zdecydowanie nie są nasze), to tym bardziej mają prawo pojawić się w przestrzeni społecznej. Czyli, jeśli jedni w przestrzeni publicznej chcą „ przejść, w ten sposób wyrażając niezgodę na brak tolerancji w społeczeństwie, to jest ich sprawa i ich prawo”. A inni którzy zadają sobie „trud par promujących zdrowe zachowania hetero normatywne”, są przez autora widziani w tej publicznej przestrzeni niechętnie. Dziwne to dla mnie. Sprzeciw wobec braku tolerancji szacunku i miłości ma prawo dla własnego miejsca w publicznej przestrzeni. Przejaw szacunku, czułości i miłości ( w granicach normy) ma jakby prawo mniejsze? Ileż to razy słyszałem nieprzychylne głosy dezaprobaty, zwłaszcza osób starszych, wobec zbyt mocno manifestowanych w przestrzeni publicznej przejawów czułości i miłości młodych par heteroseksualnych. A jednak nigdy nie widziałem żadnego „marszu skrzywdzonych” faktem, że pewne zachowania przypisywane alkowom nie podobają się i nie są przez wielu mile widziane w przestrzeni publicznej. Pomimo jednak pewnych różnic w ocenie zjawisk występujących w obszarach publicznych, jakie występują między mną a autorem tekstu powyżej, wydaje się że może znaleźlibyśmy pewien wspólny mianownik. Może wniosek, że są sprawy które lepiej żeby zawsze pozostały w alkowach (tam gdzie jest ich miejsce) i nie przenosiły się do przestrzeni publicznej … w żadnej postaci i niezależnie od orientacji. (?)