Znam swój „pesel” a mimo to nie potrafię jednoznacznie się określić, czy ja jestem z tych przed czy po nowoczesnych. Z całą pewnością potrafię jednak określić, że jestem z plemienia tych którzy papieża rodaka kochali. Nie za coś. Nie za zasługi, osiągnięcia pontyfikatu, dokonania. Kochałem go tak, jak kocha się dobrego ojca lub dobrego nauczyciela. Kochałem go bo, był dobrym, mądrym i wrażliwym człowiekiem. Dla tych, dla których to za mało mogę i chcę okazać wyrozumiałość i zrozumienie. Na ile poszedłem w swoim życiu drogą Jego nauczania, nie potrafię tego wyliczyć ani zważyć. Mogę tylko powiedzieć, że się starałem i że … za mało. Mam jednak też taką nieśmiałą wymówkę, wstydliwe usprawiedliwienie, że świętość papieża świętego nie przekłada się na jego rodaków z automatu. Gdyby tak było, to liczne zastępy dusz choćby z odrobiną genu włoskiego pędziły by na rydwanach w niebiosa, z prędkością mierzoną na torach F1.
Żałoby mają różne oblicza. Każda pewnie jest inna, choć wszystkie chyba wysycone są podwyższonymi emocjami. W tym nic nie dostrzegam dziwnego. Ta po śmierci Jana Pawła II była jak każda inna smutna. Może tylko szerzej powszechna. Nie rozbudzałem w sobie fałszywie pojętej nadziei, że zmieni wszystko i wszystkich na zawsze ostatnie Jego tchnienie. Urodziłem się zanim jeszcze konklawe Go wybrało. Znałem świat przed tym pontyfikatem, za czasów jego trwania i oglądam go teraz. Nikomu nie odbieram prawa do myśli, że to normalna kolej dziejów, a świat dziś byłby taki jaki jest, nawet gdyby Go nie było. Mam też ja prawo pojmować to, a tym bardziej czuć inaczej. Komu po tym człowieku zostało wspomnienie tylko lukru, kremówek, barki, ja nie mam nic do powiedzenia. Nic ponad to, że łaska jest darem, po który jednak rękę trzeba wyciągać samemu. Bywa że pukać trzeba długo i wytrwale, prosić, błagać, modlić się. Gorzej z tymi, którzy nie chcą, lecz to jest ich wolność i ich wybór i mnie raczej nic do tego. Ktoś powiedział że Bóg zgadza się abyśmy szarpali każdą świętość Jego, nie wyłączając z tego wszystkiego nawet Syna Jego Jedynego. Cóż więc taki Papież, choćby nawet uznany za świętego. Dla mnie Jana Pawła II ciągle jeszcze wiele wokół mnie. Widzę go ( a właściwie raczej czuję) w wielu mądrych i dobrych kapłanach, w wielu młodych ludziach, w wielu mądrych myślach i słowach. Za to dziękuję Bogu. I tylko żal mi takich postaw chciwych, którym zawsze wszystkiego za mało. Nie potrafię w sobie określić, które z moich mitów są mi wygodne, a które mnie uwierają.