Jest piątek trzynastego września. Dokładnie za miesiąc odbędą się wybory parlamentarne. Korki w Lublinie nie są wcale mniejsze niż drugiego września. Autobusy wcale nie są pełniejsze niż pierwszego dnia szkoły. Rowerzystów jak na lekarstwo. O hulajnogach głośno, ale w mediach ogólnopolskich, a ich zasięg dociera do miasta inspiracji.

Dwudziestego pierwszego i dwudziestego drugiego września zostanie zamknięty dla ruchu samochodowego odcinek Krakowskiego Przedmieścia w Lublinie między ulicą Ewangelicką a Wieniawską. Dwa pasy jezdni będą dostępne wyłącznie dla rowerzystów i komunikacji miejskiej. Trzeci pas posłuży pieszym. Wszystko z okazji Europejskiego Tygodnia Zrównoważonego Transportu, który w Lublinie organizowany jest po raz dziesiąty. Przez cały tydzień władze miejskie będą zachęcały kierowców do podróżowania komunikacją miejską lub rowerami. Nie wspomina się o hulajnogach elektrycznych, ani o tradycyjnych. Jednak tylko w dniu bez samochodu – czyli w niedzielę dwudziestego drugiego września, będzie można podróżować komunikacją miejską za darmo – za okazaniem dowodu rejestracyjnego samochodu. Tego dnia z dwudziestu minut do godziny zostanie też wydłużony czas darmowego korzystania z roweru miejskiego.

Zastanawiam się, co mogłoby być zachętą do tego, by się przesiąść z samochodu do transportu publicznego. Może spot wyborczy kandydata na posła lub senatora nagrany wewnątrz autobusu linii sto pięćdziesiąt sześć? Albo billboard, na którym widziałbym kandydata na rowerze? Nie, nic z tych rzeczy się nie wydarzy. Sam muszę podjąć to ryzyko. Nie jestem przekonany, że ktoś jest w stanie przekonać mnie do czegoś.

Zrównoważony rozwój zrównoważonym rozwojem, ale w takim autobusie kandydaci mogliby stracić nienaganność ubioru, albo zostać wciągnięci w rozmowę z kimś, kogo nie znają. A tak, przeciętny użytkownik komunikacji miejskiej ze spokojem może podziwiać kandydatów z lewej i prawej strony jezdni w statycznej pozie dostojności i nienaturalności.

Billboardowy zawrót głowy potrwa jeszcze przez chwilę. Szkoda jednak, że tak rzadko można spotkać kandydatów i kandydatki w transporcie publicznym. Bo to, że stoją na bruku w pobliżu namiotów, w które dmie wschodni wiatr – nikogo nie dziwi.