Sytuacja w dziedzinie edukacji religijnej ortodoksyjnych Żydów na początku XX wieku nie przedstawiała się najlepiej. Brakowało miejsc i nauczycieli, którzy mogliby prowadzić naukę, dlatego dostęp do studiowania Talmudu był utrudniony. Brakowało zatem również wykształconych przywódców religijnych. Laicyzujące się coraz bardziej społeczeństwo żydowskie podejmowało studia religijne dość niechętnie, ponieważ nie dawały one perspektywy dobrego zarobku i utrzymania rodziny. Pojawiły się także szkoły świeckie, w których religii w ogóle nie nauczano.