Dwa lata wojny zmieniły nasze odczucia, informacje z frontu spowszedniały. Ale wojna w Ukrainie trwa i zbiera śmiertelne żniwo.

–  Chcielibyśmy nie słyszeć alarmów, kiedy kładziemy się spać, nie słyszeć syren i wybuchów. Nie pisać bliskim, czy wszystko jest w porządku, czy jesteście żywi. Spotkać w kościele nie tylko kobiety, ale i mężczyzn – mówi ks. Wiaczesław Gryniewicz, Dyrektor Caritas Spes Ukraina.

– To co się stało, jest naprawdę rozdzierające serce i trudne do oglądania – mówi mieszkanka Charkowa – Mam ciśnienie krwi 200, nie mam zdrowia, nie mam mieszkania, zięć nie ma samochodu, nie mamy nic. Wszystko przepadło. Mam 77 lat i jestem od 7 miesięcy na emeryturze. Myślałam, och jak miło będzie na emeryturze – dodaje mieszkanka Kijowa.

– Na cmentarzu leżą chłopcy w wieku 19, 18 lat. To pokolenie wymiera, a miało mieć dzieci i budować nowe życie – mówi Tatiana Sycheva, beneficjentka programu Rodzina Rodzinie w Ukrainie, która straciła syna na wojnie.

Od początku wojny Caritas lubelska działa dwutorowo – pomaga zarówno osobom, które pozostały w kraju i których wojna dotyka bezpośrednio, jak i tym którzy postanowili uciekać do Polski i tutaj szukać schronienia.

Na przestrzeni czasu, miejsce do którego uchodźcy mogli przychodzić i szukać wsparcia rozwijało się i zmieniało w zależności od potrzeb podopiecznych. Początkowo funkcjonował „Punkt kryzysowy”, do którego trafili ludzi jadący prosto z granicy, i w którym można było uzyskać pomoc przez całą dobę, 7 dni w tygodniu. Po pewnym czasie powstał „Dom Przyjaźni”, gdzie dodatkowo osoby z Ukrainy mogły się spotkać, spędzić ze sobą czas, a dzieci mogły bezpiecznie przeczekać na swoich rodziców w ochronce. Aktualnie wszelką pomoc uchodźcy mogą uzyskać przychodząc do Centrum Pomocy Migrantom i Uchodźcom, które mieści się w głównej siedzibie Caritas AL, a także w Puławach przy ul. Słowackiego 2/213.