Oświadczenie przed Narodem

Obejmując diecezję lubelską bp Marian Fulman napisał specjalny list do swoich diecezjan, w którym także złożył oświadczenie przed Narodem. Napisał w nim m.in.: "Wstępując na stolicę biskupią lubelską do ciebie narodzie polski zwracam się ze słowem serdecznym, jako krew z krwi twojej i jako duch z ducha twego, i ślubuję ci, iż twoje szczęście doczesne i wieczne – twoje zbawienie i uświęcenie – twoja wolność i potęga twoja świetność i pomyślność dniem i nocą przedmiotem najdotkliwszej troski mojej i najgorętszej modlitwy do Boga będą. Najpilniejszym zadaniem mojem będzie takie zorganizowanie pracy kapłańskiej i życia religijnego wśród wiernych i to w każdej dziedzinie, aby wszystko było odnowione w Chrystusie. Kapłan jest na to, aby niszczył królestwo grzechu, a budował królestwo cnoty, sprzeciwiał się nieprawości i złości świata i grzeszników nawracał i utwierdzał sprawiedliwych. Nie ma na świecie świętszego dla kapłana obowiązku nad to jego bezpośrednie powołanie. Wszelkie prace inne, polityczne czy społeczne czy nawet naukowe, muszą być podporządkowywane zadaniu czysto kapłańskiemu. Kapłani muszą być czyści, pełni zaparcia, nieustraszeni i nieugięci w wykonywaniu apostolstwa Chrystusa. Zwłaszcza w obecnych czasach wróg sprawy Bożej rozpościera walkę piekielną przeciw Kościołowi i sługom jego i wiernym jego. Będziemy uciskani, prześladowani i szkalowani. Ludu polski bądź nadal wierny Kościołowi katolickiemu, stój przy swoim kapłanie i biskupie, z mocą dawną słuchaj Ojca św. jak cię przykład praojców uczy, a w swoich bólach i skargach pamiętaj o Bogu, posłuchaj sumienia i broń swych praw na drodze uczciwej, nie daj się popchnąć złym ludziom na drogę krzywdy bratniej i gwałtu. Będzie naszym najgorętszym pragnieniem dać co mój ludu kochany takich kapłanów, którzy y według serca bożego byliby twoimi przyjaciółmi i ojcami duchownymi. Obyś ludu mój nie był chwiejny jak trzcina wiatrem kołysana."

Program ten z całych sił starał się realizować przez całą swą posługę nie wykluczając trudnych lat okupacji, w jakich przyszło mu diecezją zarządzać.

Święcenia kapłańskie przyjął 13 maja 1889 we Włocławku. W 1894 za działalność patriotyczną został uwięziony na Pawiaku i następnie wywieziony do Niżnego Nowogrodu.

24 września 1918 został mianowany biskupem lubelskim. Konsekrowany został 17 listopada 1918 w Warszawie. Był współtwórcą i pierwszym wielkim kanclerzem KUL. W 1928 przeprowadził pierwszy synod diecezji. Aresztowany przez Niemców,  więziony na  zamku lubelskim w 1939, skazany na karę śmierci i przewieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen  (1939–1940). Po zwolnieniu internowany w Nowym Sączu (1940–1945). Zmarł 18 grudnia 1945 roku w Lublinie.