Z faktami bowiem się nie dyskutuje, a pani, która napisała do redakcji Gościa podała głównie fakty. Jest głośno, ciasno i mało bezpiecznie. Świetlice są przepełnione i nie do końca spełniają swoją funkcję. Nawet nie próbuję z takim przedstawieniem sprawy polemizować.

Muszę jednak przyznać, że moje dzieci chodzą do szkoły z prawdziwą radością. Niezależnie od wymienionych niedogodności. Starszy syn z niecierpliwością czekał na zakończenie wakacji. Córka nie mogła doczekać się debiutu. Wiem od znajomych, że nie należymy do wyjątków.

Myślę, że po prostu zapominamy o „jasnej stronie księżyca” – przede wszystkim o nauczycielkach, które robią wszystko, by dzieci czuły się w szkole dobrze (i w tym miejscu chciałbym im za to podziękować), o pasji poznawania, o potrzebie przekroczenia kolejnego progu dojrzałości.

Emocje związane z wysyłaniem 6-latków do szkoły są mocno fundowane na głębokich podziałach politycznych (piszę już ogólnie, abstrahując od poprzedniej wypowiedzi). Może warto się od nich nieco zdystansować – sama idea wysłania dzieci do szkoły rok wcześniej nie wydaje mi się zła, uwagi krytyczne – jak to często bywa – dotyczą sposobu, w jaki została zrealizowana na poziomie konkretu.

Przeczytaj także: Jak tam w szkole, pierwszaku?