Pracując z bezdomnymi wolontariusze uczyli się ich świata. Okazało się, że nie jest to jednolita grupa.

– Bezdomni w Lublinie dzielą się na kilka kategorii – wyjaśnia ks. Mietek Puzewicz.

Jedni z nich to klatkowcy czyli osoby, które nauczyły się wchodzić na klatki schodowe bloków, zwłaszcza zimą, gdzie na półpiętrach przy grzejnikach spędzają noc.

Kolejni to altankowcy, którzy w zadziwiająco pomysłowy sposób adaptują altanki na ogródkach działkowych spędzając tam zimę. Są też śmietnikowcy, którzy nawet pośród kontenerów ze śmieciami rozkładają jakiejś stare kołdry i nocują. Następni to kanalarze, którzy znajdują miejsca, gdzie można wejść do kanałów ciepłowniczych i  urządzić sobie lokum. Są także meliniarze, którzy noce spędzają na melinach. Tu jednak „biletem wstępu” jest alkohol lub papierosy. Wielu z bezdomnych zajmuje także pustostany urządzając sobie w nich lokum.

– Odwiedzaliśmy wiele takich miejsc, zawożąc ludziom ciepłe ubrania, jedzenie, kołdry czy koce. Zawsze, gdy wchodzę do takiego lokum jestem pod wrażeniem pomysłowości ludzkiej, dzięki której są w stanie przetrwać na ulicy – mówi ks. Mieczysław.

Raport o bezdomnych w Lublinie podaje, że ich liczba stale rośnie. Część z nich nie pochodzi z naszego miasta, jednak wybiera Lublin na miejsce przebywania. Zwiększa się też liczba bezdomnych kobiet, która obecnie szacuje się na 10-15%. Obniża się także wiek bezdomnych. Najmłodsza z osób bezdomnych, której pomagali wolontariusze miała 19 lat. Większość jednak to osoby między 40 a 60 rokiem życia. Znamiennym zjawiskiem jest fakt, że pojawiają się rodziny bezdomne, co wcześniej raczej się nie zdarzało. Bardzo niebezpiecznym zjawiskiem jest też stan zdrowia takich osób. Wiele z nich choruje na choroby skóry, świerzb, różne zapalenia.

W okresie od 1 listopada 2015 do 1 czerwca 2016 w działania Gorącego Patrolu zaangażowało się 56 wolontariuszy, w tym 37 kobiet i 19 mężczyzn.