Córka byłego więźnia KL Lublin profesora Romualda Sztaby – Ewa Sztaba-Chmielarz – przekazała do zbiorów Państwowego Muzeum na Majdanku cenne dokumenty i pamiątki należące do ojca. Wśród nich znalazły się bruliony z zapiskami profesora, nakaz aresztowania czy zegarek, który służył mu przez całe życie.

„Ocalałeś nie po to, aby żyć / masz mało czasu, trzeba dać świadectwo…”. Ten dwuwiersz z „Przesłania Pana Cogito” Zbigniewa Herberta kończy notatki spisane w latach 1956–1982 przez Romualda Sztabę. Zapiski, które w pełni ukazują, jakim człowiekiem i ojcem był ten były więzień obozu, trafiły właśnie pod opiekę Państwowego Muzeum na Majdanku.

  Dokumenty i świadectwo Romualda Sztaby
Muzeum na Majdanku Oprócz wspomnianych brulionów zasób Archiwum PMM zwiększył się także o prywatne dokumenty związane z pracą medyczną Romualda Sztaby – dyplomy, przyrzeczenie lekarskie, poświadczenie prawa wykonywania zawodu oraz unikatowy dokument w postaci nakazu aresztowania. Ewa Sztaba-Chmielarz przekazała ponadto Muzeum zegarek, który w dniu aresztowania Romualda Sztaby przez przypadek został w domu i po wojnie służył profesorowi do ostatnich dni życia.

Romuald Sztaba urodził się 26 maja 1913 r. w Dąbrowie Górniczej. Ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego oraz szkołę Podchorążych Sanitarnych Rezerwy. Był żołnierzem kampanii wrześniowej i członkiem konspiracji. W styczniu 1941 r. został aresztowany za udział w ruchu oporu w Dąbrowie Górniczej i osadzony w więzieniu w Mysłowicach. Stamtąd Niemcy przewieźli go do KL Auschwitz. W lutym 1942 r. deportowano go na Majdanek, gdzie początkowo był magazynierem, a wiosną objął funkcję lekarza w rewirze pola I w bloku chirurgicznym. Pracował także w bloku dla chorych na tyfus i świerzb. Działał w obozowym ruchu oporu, współpracował z PCK. W kwietniu 1944 r. został przewieziony do KL Gross-Rosen, a stamtąd do KL Leitmeritz. Po wojnie Romuald Sztaba był profesorem Akademii Medycznej w Gdańsku, kierownikiem Kliniki Chirurgii Dziecięcej, znanym specjalistą w dziedzinie pediatrii, chirurgii i urologii dziecięcej, wykładowcą, autorem ponad 70 artykułów naukowych, członkiem i założycielem wielu towarzystw medycznych, wielokrotnie odznaczanym za swoje dokonania. Zmarł 24 lipca 2002 r.