Pożegnano śp. prof. Jerzego Rebetę

Najbliższa rodzina, przyjaciele, współpracownicy, kadra profesorska oraz duchowni pożegnali w piątek 16 listopada śp. prof. Jerzego Rebetę. Abp Stanisław Budzik docenił wysiłek życiowy zmarłego profesora, jego poświęcenie, a przede wszystkim zwrócił uwagę, że zmarły poprzedził wszystkich zebranych na Mszy św. w drodze na spotkanie z Bogiem. Akcentował, że jedyną nadzieją i światłem człowieka jest Pan.

W homilii ks. prof. Stanisław Fel przywołał najważniejsze daty i wydarzenia z życia śp. prof. J. Rebety, ale także przywołał rodzinne, prywatne wydarzenia, które ukazywały zmarłego jako człowieka zdecydowanie oddanego rodzinie, uczelni i ojczyźnie:

W mowach pożegnalnych nie zabrakło odniesień do poświęcenia zmarłego profesora na rzecz najbliższych, do miłości, jaką żywił do żony i dzieci. Współpracownicy i uczniowie, w których imieniu głos zabrał prof. Andrzej Podraza, podkreślali jego poczucie humoru, głębię umysłu, ale też oddanie uczniom i współpracownikom. Szczególnie wymownie wybrzmiały słowa córki i syna śp. prof. Rebety:

W uroczystości pogrzebowej uczestniczyli również ks. prof. Andrzej Szostek, były rektor KUL, rektor oraz formatorzy Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Lublinie, a także księża z roku święceń ks. dr. Wojciecha Rebety, syna zmarłego profesora. List kondolencyjny przesłali rektor KUL ks. prof. Antoni Dębiński oraz rektor UMCS prof. Stanisław Michałowski.

Urodził się 14 kwietnia 1932 r. w Częstochowie.

W październiku 1957 r. został zatrudniony w Katedrze Socjologii, działającej wówczas na Wydziale Filozofii. W Katolickim Uniwersytecie Lubelskim przepracował 49 lat jako asystent, adiunkt, docent i profesor nadzwyczajny. Był prekursorem badań politologicznych na KUL.

W 1968 r. uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy „Komentarz Pawła z Worczyna do Etyki Nikomachejskiej Arystotelesa z 1424 r. Zarys problematyki filozoficzno-społecznej”. Stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał w 1984 roku. Rozprawa habilitacyjna nosiła tytuł: „Początki nauk społecznych w Polsce. Podstawy metodologiczne”.

Zajmował się problematyką filozoficzną, społeczną i polityczną, zarówno w perspektywie historycznej, jak i współczesnej. Jako jeden z pierwszych badaczy w oryginalny sposób podjął badania nad grupami nacisku (interesu, lobby), które podzielił na instytucjonalne (m.in. związki zawodowe, kościoły) i okazjonalne (strajki, manifestacje).

Prowadził zajęcia m.in. z zakresu historii filozofii społecznej, filozofii prawa, elementów nauk politycznych, historii myśli politycznej i społecznej, wstępu do nauk politycznych. Był kierownikiem Katedry Historii Myśli Społecznej i Politycznej (1989-1993), przemianowanej następnie na Katedrę Politologii (1993-2003). W latach 1991-1993 kierował Sekcją Społeczną KUL (obecnie Instytut Socjologii). Współpracował z Polską Akademią Nauk. Był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych (PTNP).

Zmarł 11 listopada 2018 r. w Lublinie. Miał 86 lat. Pozostawił żonę, dwie córki z rodzinami oraz syna. Spoczął na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.