W domu bp. Ryszarda Karpińskiego we wsi Rudzianko zawsze było coś do jedzenia mimo okupacji i biedy. Nie były to rarytasy, w lepszych czasach cukier z wodą i chleb ze smalcem, w gorszych chleb z olejem lnianym i szczyptą soli. Mały Rysio brał pajdę chleba i siadał obok dziadka, który uczył go czytać. – Nie chodziłem jeszcze do szkoły, zresztą w czasie okupacji początkowo szkoła była zamknięta, więc nie było takiej możliwości. Czytanie bardzo mi się podobało. Nie mogłem się doczekać, kiedy będę mógł się uczyć w prawdziwej szkole – wspomina bp Ryszard. Zanim stało się to możliwe, nauczyciele potajemnie gromadzili dzieci i uczyli je na kompletach. Kiedy w 1943 roku pojawiła się możliwość pójścia do szkoły, Rysia zakwalifikowano do klasy drugiej, choć wiedzę miał jak trzecioklasista, ale do trzeciej klasy był za młody.