Uroczystości pogrzebowe o. Hugolina Langkammera

Uroczystość transmituje "Gość Wrocławski".

Na Eucharystii obecni są przedstawiciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, biskupi: Józef Kupny, Ignacy Dec, Andrzej Czaja, minister prowincjalny franciszkanów prowincji św. Jadwigi i liczne delegacje uczelni, z którymi związany był o. prof. Langkammer.

Homilię wygłosił bp Andrzej Czaja, który zwracając się do wiernych podkreślił, że wiemy, że nawet jeśli zniszczeje doczesny dom zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga.

- Psalmista zapisał, że  miarą człowieka jest lat 70, 80 gdy jesteśmy mocni. Spoglądając na trumnę o. Hugolina widzimy, że mamy przed sobą wielkiego mocarza. To mocarz intelektu i wiary, które łączył od pierwszych dni swego życia, czerpiąc wiedzę i wiarę z życia swej rodziny i twardego życia ludu tej ziemi. Łączył umiejętnie rozum i wiarę, zdobywając kolejne szczeble naukowe. To także mocarz słowa mówionego i pisanego, którego słuchały różne pokolenia. Słuchaliśmy go z zachwyceniem, bo to o czym mówił, było przemyślane i przemodlone - mówił bp Czaja.

Przypomniał jego kazania głoszone w kościele akademickim na KUL, gdy będąc wśród naukowców mówił tak, żeby zrozumiał go każdy nieuczony człowiek siedzący w ławce.

Transmisję z pogrzebu można obejrzeć za pośrednictwem "Gościa Niedzielnego" we Wrocławiu.

O. Hugolin Langkammer urodził się 19 grudnia 1930 r. w Bytomiu-Bobrku. Był synem Józefa i Marii z Tomiczków. Na chrzcie otrzymał imiona Helmut Teodor. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Bobrku. Czas szkolnej edukacji przypadł na lata II wojny światowej i trudnej rzeczywistości powojennej. W latach 1946-1950 uczył się w Collegium Seraphicum w Nysie - szkole średniej prowadzonej przez Zakon Braci Mniejszych (franciszkanów) Prowincji Wrocławskiej pw. św. Jadwigi. Maturę uzyskał w 1950 r. i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Prowincji Wrocławskiej, przyjmując imię zakonne Hugolin. Nowicjat odbył w klasztorze w Borkach Wielkich. Pierwsze śluby zakonne złożył 16 czerwca 1951 r. Studia filozoficzno-teologiczne odbywał początkowo w zakonnym seminarium duchownym we Wrocławiu, a po jego likwidacji przez władze państwowe w 1954 r. (decyzja władz państwowych z dnia 9 kwietnia 1954 r., ostatecznie wykonana dnia 6 czerwca 1954 r.) kontynuował je w Kłodzku, dokąd seminarium zmuszone było się ewakuować. Wieczyste śluby zakonne złożył 1 sierpnia 1954 r., a święcenia kapłańskie przyjął w Częstochowie 18 grudnia 1955 r.

Jeszcze przed przyjęciem święceń kapłańskich, bo już z początkiem roku akademickiego 1955/56 diakon Langkammer rozpoczął studia biblistyki w KUL, które uwieńczył w 1961 r. doktoratem z teologii. Wcześniej, w 1959 r., uzyskał magisterium, a w 1960 r. licencjat. Coroczne zdobywanie kolejnego stopnia naukowego świadczyło zarówno o zdolnościach, jak i o pracowitości młodego adepta nauki. W latach 1961-1963 był rektorem zakonnego seminarium duchownego w Kłodzku i zarazem wykładowcą biblistyki. W latach 1963-1965 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie w 1964 r. uzyskał licencjat nauk biblijnych, a w 1966 r. - doktorat nauk biblijnych. Przez rok przebywał w Ziemi Świętej, poznając archeologię i topografię Palestyny. W Katolickim Uniwersytecie Lubelskim został zaangażowany jako adiunkt od 1 października 1967 r. W 1969 r. habilitował się, w 1970 r. uzyskał docenturę, w 1975 r. tytuł profesora nadzwyczajnego (zatwierdzony przez władze państwowe 16 lipca 1976 r.), a w 1982 r. - profesora zwyczajnego.

Równocześnie w latach 1967-1970 o. Langkammer był ponownie rektorem zakonnego seminarium duchownego w Kłodzku. Angażował się w pracę administracyjną jako prodziekan Wydziału Teologii KUL od 1975 do 1985 r. W 1977 r. założył Instytut Biblijny w KUL przez przekształcenie dotychczasowej Szkoły Biblijnej i był jego pierwszym dyrektorem (1977-1986).

Pracy dydaktycznej i organizacyjnej ojciec Langkammer nie ograniczał do KUL. Równocześnie cały czas wykładał w seminarium duchownym swego zakonu w Kłodzku (od 1997 r. we Wrocławiu), dokąd systematycznie dojeżdżał z Lublina, wykładał też od 1970 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu i od 1996 r. na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. W 1976 r. został wybrany na przewodniczącego Sekcji Biblistów Polskich przy Konferencji Episkopatu Polski i pełnił ten obowiązek do 1988 r., a tym samym należało do niego organizowanie dorocznych zjazdów wykładowców biblistyki.

Był autorem ponad 60 książek, w tym obcojęzycznych, i ponad 500 artykułów. Był redaktorem lub współredaktorem wielu książek i czasopism. Wypromował 55 doktorów i ponad 350 magistrów. Prowadził wykłady w wielu uczelniach zagranicznych, m.in. w Austrii, Belgii, Francji, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Był członkiem wielu stowarzyszeń naukowych, m.in. członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego KUL i International New Testament Studies Societas. W 1994 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.