Ratunek dla sztuki sakralnej

Główny ołtarz, wykonany w drugiej połowie XIX wieku, jest neobarokowy, zdobiony złoceniami oraz marmoryzacją. W jego centralnej części znajdują się wspomniane obrazy, otoczone czterema rzeźbami świętych: św. Wojciecha, św. Stanisława, św. Floriana oraz jednej postaci o nieustalonej tożsamości. W zwieńczeniu ołtarza przedstawiono Trójcę Świętą - Boga Ojca, Chrystusa trzymającego krzyż oraz Ducha Świętego w postaci gołębicy, w otoczeniu aniołów i symbolu Opatrzności Bożej.

- Prace przy ołtarzu i obrazie przeprowadzone zostały w zakresie wzmocnienia konstrukcji nośnej i struktury drewna, osłabionej przez żer drewnojadów, i nieznacznej zmianie kolorystyki części architektonicznej - po wcześniejszym wykonaniu badań konserwatorskich. Naprawiono uszkodzenia, uzupełniono ubytki i złocenia, scalono warstwy malarskie - informuje Dariusz Kopciowski, wojewódzki konserwator zabytków w Lublinie.

Obraz „Matka Boska Częstochowska” to dzieło olejne z początku XX wieku, o wymiarach 200 × 130 cm, pokryte ozdobną drewnianą koszulką. Jego złote tło zdobią sceny ilustrujące historię wizerunku Matki Bożej z Częstochowy.

Z kolei obraz „Nawrócenie św. Pawła” (280 × 160 cm), namalowany pod koniec XIX wieku przez J. Hlivkę, ukazuje św. Pawła podtrzymywanego przez rycerza w chwili objawienia Chrystusa na obłokach. Przez lata obraz był ukryty i nieudostępniany wiernym.

- Niestety, uszkodzenia mechanizmu zasuwy przyczyniły się do znacznego zniszczenia płótna. Powierzchnia malowidła była mocno przetarta i głęboko zarysowana, a płótno miejscami podziurawione i rozerwane. Obraz przez lata nie był odsłaniany i udostępniany wiernym. Przeprowadzone prace konserwatorskie i restauratorskie przywróciły obrazowi walory artystyczne i estetyczne i zahamowały proces destrukcji. Obecnie obraz został przywrócony do kultu - wyjaśnia D. Kopciowski.

Prace konserwatorskie przywróciły dawny blask ołtarzowi i obrazom. Naprawiono uszkodzenia drewna, uzupełniono brakujące fragmenty rzeźb i złocenia, a także poprawiono kolorystykę. Dzięki temu dzieła te mogą znów służyć wiernym i stanowić ważny element wystroju świątyni.

Pierwotnie drewniany kościół w Bełżycach powstał około 1417 roku, po nadaniu miastu praw miejskich. W 1558 roku został przekształcony na zbór kalwiński, jednak przed 1644 rokiem powrócił do funkcji katolickiej świątyni. Obecny budynek, wznoszony etapami, to późnorenesansowa, jednonawowa konstrukcja z cegły i kamienia, ozdobiona stiukami charakterystycznymi dla renesansu lubelskiego.