Nie tylko matka: ojciec w centrum edukacji prenatalnej przejdź do galerii

Dwudniowa debata zgromadziła ekspertów z zakresu medycyny, etyki, filozofii, pedagogiki, prawa i teologii. Obecność studentów, praktyków i młodych profesjonalistów nadała wydarzeniu wyjątkowy charakter – pełen refleksji, zaangażowania i otwartości na dialog pokoleń.

Głos młodych w obronie życia

– Uczestnictwo młodych pokazuje, że wartość ludzkiego życia jest dla nich rzeczywiście ważna – podkreślał ks. prof. Mirosław Brzeziński, kierownik Katedry Nauk o Rodzinie KUL i współorganizator wydarzenia. Zwrócił uwagę, że konfrontacja z trudnymi aspektami życia, jak choroba czy cierpienie dziecka, nie jest łatwa dla młodych ludzi, ale może być przestrzenią do wzrastania w dojrzałości. – Jeśli społeczeństwo będzie promować postawę za życiem, młodzi odważniej podejdą do tych wyzwań i będą potrafili lepiej im sprostać – dodał.

Katedra Nauk o Rodzinie zapowiedziała kontynuację współpracy z Polskim Stowarzyszeniem Obrońców Życia Człowieka oraz dalsze działania edukacyjne i formacyjne, które mają kształtować pozytywne postawy wobec życia i odpowiedzialności, również po stronie mężczyzn. – Chcemy kształtować pozytywną mentalność wobec życia i uczyć odpowiedzialności za nie, zwłaszcza w kontekście ojcostwa i wspierania kobiet w sytuacji ciąży – zaznaczył ks. Brzeziński.

W kontekście edukacji prenatalnej ks. Brzeziński zwrócił uwagę na potrzebę zaangażowania ojców w proces wychowania dziecka już od momentu poczęcia. Podkreślił, że odpowiedzialność ojców nie ogranicza się jedynie do zapewnienia środków materialnych, ale obejmuje również aktywne uczestnictwo w życiu rodziny i wspieranie matki w okresie ciąży.

– Edukacja prenatalna powinna zatem uwzględniać rolę ojca jako współtwórcy życia i partnera w procesie wychowania dziecka. Zaangażowanie ojców w ten proces może przyczynić się do lepszego rozwoju dziecka oraz wzmocnienia więzi rodzinnych – dodał ks. Brzeziński.

Dylematy na granicy życia

Jednym z najbardziej poruszających wystąpień była prezentacja Magdaleny Zatyki, pielęgniarki z Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Lublinie, dotycząca konfliktów etycznych w opiece nad noworodkami urodzonymi na granicy przeżycia.

– Rozstrzygnięcia wymagają takie kwestie jak przedłużająca się uporczywa terapia, resuscytacja dzieci z poważnymi wadami czy wielokrotne wykonywanie bolesnych zabiegów – wyjaśniała. Jej badania przeprowadzone w lubelskich szpitalach pokazały, że personel medyczny coraz częściej musi podejmować decyzje balansujące między życiem a cierpieniem.

Podkreśliła znaczenie rekomendacji etycznych opracowanych przez interdyscyplinarny zespół w 2009 roku. – W skład zespołu weszli ginekolodzy, neonatolodzy, psychologowie, etycy, a także prawnicy. Efektem ich prac są konkretne wytyczne pomagające podejmować decyzje w przypadkach granicznych – mówiła M. Zatyka. Wskazała też na palącą potrzebę wsparcia psychologicznego dla personelu medycznego: – To są decyzje, które nie pozostają bez wpływu na nasze życie i emocje.

Empatia i profesjonalizm w opiece paliatywnej

O wyzwaniach opieki nad pacjentem nieuleczalnie chorym mówiła z kolei Aneta Stachnik, pielęgniarka ze szpitala wojskowego w Krakowie. Jej wystąpienie oparte było na konkretnym studium przypadku, co uczyniło je szczególnie autentycznym.

– Pomoc musi być szyta na miarę – mówiła, podkreślając znaczenie indywidualnego podejścia, otwartości i ciągłego poszerzania wiedzy. – To, co możemy jako pielęgniarki zrobić dla rodzin, to nie tylko wsparcie medyczne, ale także odciążenie emocjonalne – przez wizyty, rozmowy czy proponowanie turnusów wytchnieniowych w hospicjach – zaznaczyła.

Pogrzeby nienarodzonych, wsparcie duchowe i pastoralne

Wiele wystąpień poświęcono tematyce towarzyszenia rodzinom po stracie dziecka. Mówiono m.in. o zbiorowych pochówkach dzieci martwo urodzonych (Agata Jezierska i Katarzyna Węsierska), o pastoralnym wsparciu w diecezjach (Aleksandra i Gabriel Krzysztoń) oraz o duchowej interpretacji cierpienia rodziców (Maria Jakubowska).

Silnie wybrzmiał głos praktyków i wolontariuszy, takich jak Agnieszka Wodzyńska z Fundacji „Donum Vitae” czy Katarzyna Łukasiuk z Hospicjum dla Dzieci im. Małego Księcia, która mówiła o dwudziestoletnim doświadczeniu hospicjum perinatalnego.

Edukacja, media i filozofia życia

Zamykająca sesja kolokwium dotyczyła edukacji i formowania postaw. Magdalena Guziak-Nowak analizowała podstawy programowe wychowania do życia w rodzinie i edukacji zdrowotnej, ukazując rozbieżności w podejściu do ludzkiego życia. Maria Jaworska natomiast podjęła temat antynatalizmu, ukazując jego etyczne konsekwencje w kontekście cierpienia.

Red. Przemysław Radzyński, przedstawiciel Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia, zwrócił uwagę na odpowiedzialność dziennikarzy w przekazie medialnym: – „Etos dziennikarstwa pro-life to nie propaganda, ale obrona prawdy o człowieku i jego godności, także w sferze publicznej”.

Społeczna rola kolokwium

Konferencja, której współorganizatorami byli: Katedra Nauk o Rodzinie KUL, Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka i Uniwersytet Opolski, stała się platformą wymiany doświadczeń i refleksji na temat życia ludzkiego od poczęcia aż po kres życia. Wydarzenie było także częścią programu Kuźnia Liderów Pro-Life, który ma na celu formację młodych osób do aktywnego zaangażowania w kulturę życia.

Debata na KUL-u pokazała, że edukacja prenatalna nie jest wyłącznie przedmiotem akademickich rozważań, ale realnym wyzwaniem społecznym, domagającym się uważności, wiedzy i empatii. To głos za życiem – w pełnym, nieupraszczanym wymiarze.