Św. Tereska wraz z rodzicami odwiedzi Lublin

W tym roku mija 100 lat od kanonizacji św. Teresy z Lisieux i 510 lat od jej urodzin. Te rocznice stały się okazją do peregrynacji relikwii św. Teresy, zwanej małą Tereską. 

- Bardzo chcieliśmy, żeby nasza wspólnota znalazła się na trasie peregrynacji relikwii, tym bardziej, że nasza karmelitańska wspólnota gromadzi czcicieli św. Teresy, którzy naśladują jej małą drogę do nieba. Nie będzie to pierwsze spotkanie z relikwiami tej karmelitańskiej świętej, ale pierwsze kiedy przybędą także relikwie jej rodziców. To okazja do przyjrzenia się życiu tej rodziny i może podjęcia jakichś zmian w życiu. Zapraszamy 22 i 23 listopada do naszego kościoła na modlitwę - mówi o. Piotr Jackowski przeor lubelskich karmelitów.

Teresa urodziła się 2 stycznia 1873 roku. Jej pierwszym miesiącom towarzyszyła obawa o jej życie i zdrowie. Wykarmiona przez mamkę i uzdrowiona przez św. Józefa była radością całej rodziny. Czuła się w niej wspaniale, otoczona czułością i atmosferą żywej wiary.

Ten szczęśliwy okres zakończył się dla niej śmiercią mamy, wprowadzając w jej życie traumę i bolesny 10-letni okres zmagań. W Lisieux jej pierwszymi nauczycielkami były siostry, lecz kiedy rozpoczęła edukację w szkole u benedyktynek, czuła się źle wśród rówieśniczek. Zapewne także dlatego, że jej kontakty zawężone były do grona rodzinnego, w którym jedynymi mężczyznami byli jej ojciec i wuj Izydor.

Po wstąpieniu siostry Pauliny do klasztoru Tereska zapadła na chorobę, z której została cudownie uzdrowiona przez Matkę Bożą, lecz choroba skrupułów będzie się ciągnąć za nią aż do początków życia zakonnego. Przełomowym było jej nawrócenie i odkrycie powołania do ratowania dusz i modlitwy za kapłanów.

Po pokonaniu wielu przeszkód podjęła życie karmelitanki w wieku 15 lat. Początkowy i końcowy okres tego życia naznaczony był cierpieniem, któremu mężnie stawiła czoło. Pozostawiła po sobie wiele pism. Są to rękopisy autobiograficzne, które stały się kanwą jej Dziejów duszy, listy, poezje, modlitwy i inscenizacje.

W jej dojrzewaniu duchowym widać wyraźnie przyśpieszenie. Jego decydującym etapem było odkrycie małej drogi zupełnie nowej, zaś ukoronowaniem ofiarowanie się Miłości Miłosiernej i odkrycie swego miejsca w Kościele. 

Zmarła na gruźlicę w wieku 24 lat, przeżywszy 9 lat w klasztorze karmelitanek bosych. W zwyczajnym życiu Teresa wyróżniała się ogromną miłością Jezusa i wielkimi pragnieniami, wyjątkową mądrością i heroiczną wiarą, upodobaniem w maleńkości i męstwem ducha, wreszcie niezwykłym polotem i poczuciem humoru.

Wzrastający wpływ Teresy na otoczenie przybrał na sile po publikacji jej zapisków Dziejów duszy, wzbudzając powszechne zainteresowanie jej postacią. Potężne oddziaływanie doktrynalne i liczne cuda doprowadziły do kanonizacji Teresy, przyznania jej patronatu misyjnego i tytułu doktora Kościoła Powszechnego.

Ludwik i Zelia, święci rodzice, są pierwszym kanonizowanym małżeństwem, które wyniósł do chwały ołtarzy papież Franciszek 18 października 2015 roku.