Pielgrzymi z archidiecezji lubelskiej mówią, że ŚDM mają niezwykły urok i moc. A spotkanie z drugim człowiekiem, chrześcijaninem – daje siłę i radość życia. – Młodych łączy radość zbudowana nie na komforcie, ale na prostym otwarciu na siebie, a przede wszystkim na wspólnej relacji z Chrystusem – podkreśla ks. Adam Bab z Lublina. Na spotkanie z papieżem Franciszkiem i młodzieżą z całego świata udała się siedemdziesięcioosobowa reprezentacja z archidiecezji lubelskiej.

Podczas ceremonii otwarcia Światowego Dnia Młodzieży w Panamie papież Franciszek odchodził od oficjalnego tekstu przemówienia, które zostało przygotowane na tę okoliczność.

Tekst przemówienia papieskiego poruszał wiele ważnych kwestii, które są istotne dla osób wierzących, żyjących w zmieniającej się kulturze. „Pochodzimy z różnych kultur i narodów, mówimy różnymi językami, nosimy różne szaty. Każdy z naszych narodów przeżył różne historie i sytuacje. Wiele rzeczy może nas rozróżnić, ale nic z tego nie powstrzymało nas od spotkania i od cieszenia się z bycia razem. Jest to możliwe, ponieważ wiemy, że jest coś, co nas jednoczy, jest Ktoś, kto czyni nas braćmi. Wy, drodzy przyjaciele, podjęliście wiele wyrzeczeń, abyście mogli się spotkać i stać się w ten sposób prawdziwymi mistrzami i budowniczymi kultury spotkania”. Zwrócił uwagę, że kultura spotkania nie oznacza ujednolicenia stroju, zachowania, poglądów. Ale chodzi o jedność opartą na wierze w Chrystusa i w Jego słowa. Na ich realizowaniu.

Tekst przemówienia zawierał wypowiedź św. Oskara Romero, pochodzącego z Salvadoru, który lubił powtarzać: „Chrześcijaństwo nie jest zespołem prawd, w które należy wierzyć, prawami, które należy przestrzegać lub zakazami. Postrzegane w ten sposób jest odpychające. Chrześcijaństwo to osoba, która mnie bardzo umiłowała, która pragnie i prosi o moją miłość. Chrześcijaństwo to Chrystus”

Papież zwrócił uwagę, że największym źródłem nadziei tego spotkania będą twarze i modlitwa uczestników. „Każdy powróci do domu z nową siłą, która rodzi się za każdym razem, gdy spotykamy się z innymi i z Panem, napełnieni Duchem Świętym, aby pamiętać i podtrzymywać to marzenie, które czyni nas braćmi. Jesteśmy powołani, abyśmy nie pozwolili na jego zamrożenie w sercu świata: gdziekolwiek się znajdziemy, niezależnie od tego, co będziemy czynili, będziemy mogli spojrzeć w górę i powiedzieć: „Panie, naucz mnie kochać tak, jak Ty nas umiłowałeś”.