Wielki Czwartek jest świętem kapłanów. Rano we wszystkich kościołach katedralnych biskupi wraz z kapłanami odprawiali Mszę św. Krzyżma. Poświęcono oleje, które przez cały rok będą służyć przy udzielaniu sakramentów chrztu, święceń kapłańskich, namaszczenia chorych. Kapłani koncelebrujący ze swoimi biskupami Mszę św. odnowili przyrzeczenia kapłańskie. 

Wieczorem Msza Wieczerzy Pańskiej otworzy celebrację Triduum Paschalnego, które jest centrum roku liturgicznego.

W liturgii rzymskiej pierwszego tysiąclecia pod pojęciem “Triduum świętego” rozumiano Wielki Piątek, Wielką Sobotę i Niedzielę Wielkanocną. W Wielki Czwartek wieczorem celebrowano Mszę św., w czasie której, wspominano Ostatnią Wieczerzę i ustanowienie Eucharystii, nie uważano tego jednak za część Triduum.

Dziś Wielki Czwartek jest częścią Triduum. To jedyna Msza św. odprawiana w tym dniu. Przed Liturgią Słowa odśpiewywany jest hymn "Chwała na wysokości Bogu", podczas którego biją wszystkie dzwony i dzwonki. Od zakończenia hymnu instrumenty te milkną aż do "Gloria" w Wigilię Paschalną sprawowaną w Wielką Sobotę. Do tego czasu w liturgii zamiast dzwonków stosuje się kołatki. 

Po homilii zgodnie z Ewangelią, celebrans może sprawować obrzęd umycia nóg. Dokonuje tego w stosunku do dwunastu wybranych mężczyzn. Papież Franciszek obmyje nogi dwunastu uchodźcom.

Obrzęd umycia nóg z łaciny zwany mandatum jako czynność liturgiczną wprowadzono ok. 649 r. w kościele w Toledo. Przewidywała go także reguła św. Benedykta. Zreformowane przepisy dotyczące liturgii Wielkiego Czwartku (1955 r.) zezwalają na mandatum już nie tylko biskupom i opatom, jak to było wcześniej, ale na jego stosowanie we wszystkich kościołach.

Na koniec Mszy Wieczerzy Pańskiej przenosi się Najświętszy Sakrament do specjalnego miejsca przechowania, popularnie nazywanego ciemnicą. Symbolizuje to udanie się Chrystusa na czuwanie do ogrodu Getsemani.