O niezwykłej urodzie świata, a potem beznadziei mówił na KUL prof. Janusz Odziemkowski z UKSW zaproszony na sympozjum z racji 100. rocznicy objawień Matki Bożej w Fatimie.

XIX wiek był dla ludzi wyjątkowy pod każdym względem. W Anglii panowała królowa Wiktoria wprowadzając nowe zwyczaje, nadając lekkość oficjalnemu życiu dworu, co przenosiło się dalej na życie poza pałacem. W Austrii na tron wstąpił cesarz Franciszek Józef dobrotliwy, wspaniałomyślny, otwarty na zmiany. Ludzie, którzy swoje życie zaczynali w blasku świec, osiągnąwszy dorosłość spędzali czas przy oświetleniu gazowym i początkach elektryczności. Konie zamieniono na samochody i pociągi, które osiągnąwszy prędkość 40 km/h wydawały się ówczesnym ludziom pędzić z nadprzyrodzoną siłą. Wynaleziono szereg maszyn ułatwiających życie, odkryto lekarstwa na wiele chorób. Samozachwyt ludzi nad własną pomysłowością i możliwościami sprawiał, że świat wydawał się piękny, prosty, humanitarny i wspaniały. Naukowcy odbierający w 1901 roku nagrody Nobla mówili, że współczują młodszym kolegom, bo nie zostało już im nic do odkrycia, wszystko co było można zostało zbadane.

– Ludziom wydawało się, że osiągnęli kres możliwości czyniąc gigantyczny postęp w stosunku do tego czego doświadczali jeszcze na początku swego życia. Nie bez przyczyny wiek XIX określano jako „belle epoque” czyli piękna epoka, która według nich przyniosła kres konfliktom i cierpieniom – mówi prof. Odziemkowski.

Kiedy wybuchła I wojna światowa okazało się, że postęp ludzkości dokonał się także w dziedzinie wynalazków broni. Obie strony dysponowały tak silnymi i nowoczesnymi narzędziami, że nikt nie był w stanie przełamać oporu. Pojawiły się gazy bojowe siejące spustoszenie, śmierć w męczarniach lub straszliwe kalectwo, miotacze ognia, które spalały ludzi żywcem, czołgi, które rozjeżdżały wszystko dookoła. Piękną epokę zalała fala kalek żebrzących na ulicach z obłędem w oczach. Powszechne stały się samobójstwa ludzi nie mogących poradzić sobie z przeżyciami z pola walki. Najgorsze jednak wydawało się to, że świat się kończy, że nie ma sposobu by zakończyć tę najstraszliwszą ze znanych dotąd wojnę. Beznadzieja i depresja połączona z ogromną biedą i strachem zapanowały w Europie.

W takiej sytuacji bez wyjścia i szans na zakończenie wojny, trzem małym portugalskim pastuszkom ukazuje się Matka Boża mówiąc, że jest rozwiązanie i prosi by odmawiać Różaniec. To rok 1917. Na początku dzieci, a z później wraz z nimi inni ludzie podejmują się modlitwy wskazanej przez Maryję. Wojna wkrótce się kończy i zaczyna się nowa epoka już nie piękna, ale pełna trudów i cierpienia. Jednak tym razem nie zabiera ludziom nadziei, bo odmawiając Różaniec są w stanie przetrwać najgorsze.

Więcej w kolejnym lubelskim "Gościu Niedzielnym".