Nowy numer 13/2024 Archiwum

Gorąca zupa dla ubogich i bezdomnych - przyłącz się

Pierwszy Światowy Dzień Ubogich. Przesłanie papieża Franciszka i niezwykła akcja w Lublinie.

W niedzielę 19 listopada będziemy przeżywać w całym Kościele po raz pierwszy Światowy Dzień Ubogich. Na tę okoliczność papież Franciszek przygotował specjalny list, w którym wskazuje na piękno obowiązku chrześcijan wobec drugiego człowieka. Tekst w całości publikujemy poniżej.

Przy tej okazji warto podkreślić, że Centrum Wolontariatu w Lublinie od dłuższego czasu prowadzi akcję „Gorąca zupa dla bezdomnych”. Z codziennego wsparcia korzysta ok. 70 osób. Zupa jest rozdawana przy ul. 1 Maja 20 w Lublinie. Ciepły posiłek wydawany jest codziennie, od poniedziałku do niedzieli w godz. 19-21. Akcja potrwa z pewnością do wiosny.

Jak informuje J. Orłowska z Centrum Wolontariatu w Lublinie codziennie wolontariusze wraz z ks. Mietkiem Puzewiczem wydają ok. 40 l. zupy dla 70 bezdomnych osób. Miesięcznie to 1200 litrów zupy. Oczywiście, aby kontynuować akcję bez przeszkód, a potrzebujących w związku ze zbliżającymi się mrozami może być więcej – potrzeba wsparcia finansowego i personalnego. Dzienny koszt przygotowania posiłku dla osób bezdomnych to ok. 180 zł. Pomóc można TU

Organizatorzy proszą również o wsparcie osób, które zechciałyby zaangażować się w wolontariat. Poszukiwane są zwłaszcza osoby z samochodem, gotowe dostarczyć zupę do miejsc, w których przebywają osoby bezdomne.

Orędzie Ojca Świętego Franciszka na I Światowy Dzień Ubogich 19 listopada 2017 r.

Nie miłujmy słowem, ale czynem

1. «Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą!» (1J 3, 18). Te słowa Apostoła Jana wyrażają nakaz, od którego żaden chrześcijanin nie może się uchylić. Powaga, z jaką umiłowany uczeń przekazuje aż do naszych czasów polecenie Jezusa, jest jeszcze bardziej podkreślona przez kontrast zachodzący pomiędzy pustymi słowami, które często znajdują się w naszych ustach, a konkretnymi faktami, z jakimi mamy się zmierzyć. Miłość nie pozwala sobie na wymówki: kto zamierza kochać tak, jak kochał Jezus, powinien postępować zgodnie z Jego przykładem, i to przede wszystkim wtedy, kiedy jest wezwany do okazania miłości ubogim. Sposób, w jaki kocha Syn Boży, jest dobrze znany i św. Jan jasno o tym pisze. Miłość Syna Bożego opiera się na dwóch kolumnach: Bóg pierwszy nas umiłował (por. 1J 4, 10.19), dając całego siebie, również swoje życie (por. 1J 3, 16).

Taka miłość nie może pozostać bez odpowiedzi. Mimo, iż została ona dana jednostronnie i nie domaga się niczego w zamian, miłość ta rozpala serca tak bardzo, że jeśli ktoś jej doświadczy, to czuje się wezwanym, aby ją odwzajemnić pomimo własnych ograniczeń i grzechów. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy łaska Boga, Jego miłość miłosierna, jest przyjęta, na ile jest to tylko możliwe, w naszym sercu tak, że porusza ona naszą wolę oraz uczucia, kierując je w stronę zarówno Boga samego, jak i bliźniego. W ten sposób miłosierdzie, które wypływa z serca Trójcy Świętej, może dotrzeć i poruszyć nasze życie, wzniecając współczucie oraz angażując nas w dzieła miłosierdzia przeznaczone dla braci i sióstr, którzy znajdują się w potrzebie.

2. «Oto biedak zawołał, a Pan go usłyszał» (Ps 34[33], 7). Od zawsze Kościół rozumiał wagę tego wołania. Zaświadczają o tym już pierwsze strony Dziejów Apostolskich, gdy Piotr prosi o wybranie siedmiu mężów «pełnych Ducha i mądrości» (Dz 6, 3), aby zajęli się służbą ubogim. Z całą pewnością służba najbiedniejszym to jeden z pierwszych znaków, za pomocą którego wspólnota chrześcijańska pokazała się światu. Stało się tak dlatego, że wspólnota ta zrozumiała, iż życie uczniów Jezusa powinno wyrazić się poprzez braterstwo i solidarność w taki sposób, aby odpowiadały one głównemu nauczaniu Mistrza, który nazwał ubogich błogosławionymi i dziedzicami Królestwa Bożego (por. Mt 5, 3).

«Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby» (Dz 2, 45). To zdanie pokazuje, czym żywo przejmowali się pierwsi chrześcijanie. Ewangelista Łukasz, który pośród wszystkich świętych autorów najwięcej miejsca poświęca miłosierdziu, nie posługuje się żadną retoryką, kiedy opisuje zwyczaj dzielenia się pierwszej wspólnoty. Przeciwnie, opowiadając o tym, stara się przekazać słuchaczom w następnych pokoleniach, a zatem również i nam, abyśmy wspierali się w tym świadectwie i organizowali nasze działania na rzecz najbardziej potrzebujących. Tę samą naukę i z tą samą siłą przekazał nam Apostoł Jakub, który w swoim Liście używa równie mocnych i zdecydowanych wyrażeń: «Posłuchajcie, bracia moi umiłowani! Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują? Wy zaś odmówiliście ubogiemu poszanowania. Czy to nie bogaci uciskają was bezwzględnie i nie oni ciągną was do sądów? […] Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: „Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!” – a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała – to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie» (Jk 2, 5-6.14-17).

« 1 2 3 »
oceń artykuł Pobieranie..

Zapisane na później

Pobieranie listy