Uczniowie Jezusa to nie wspólnota smutasów
Sympozjum zatytułowane "Radość Ewangelii" zorganizował Instytut Nauk Biblijnych KUL. Przygotowane w formie czterech sesji, w których wśród prelegentów udział wzięli bibliści zarówno z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego jak i z wydziałów teologicznych innych uczelni, przyciągnęło tłumy słuchaczy.
Prelegenci poruszali temat radości, który znajdujemy zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie, skupiając się również na adhortacji papieża Franciszka "Evangelii Gaudium". - Prorok Izajasz bardzo często łączy teraźniejszy aspekt smutku z eschatologiczną radością - mówił jeden z prelegentów ks dr hab Mirosław Wróbel. - Ewangelia Mateusza 5, 12 i 23 - 34, wyraźnie stawia zasmuconych, prześladowanych, na linii starotestamentalnych proroków, którzy wcześniej doznawali krzywdy i prześladowania, i swym życiem dali świadectwo o Bogu. Natomiast fragment "Szczęśliwi, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni", wyraźnie zestawia rzeczywistość teraźniejszą z przyszłą. A przyszłość dotyczy rzeczywistości eschatologicznej - podkreślał ks. Wróbel. - Izajasz zaś mówi o szczęściu wszystkich ufających w Panu, którzy po doznanej klęsce nie będą płakać lecz będą radować się łaską Pana. Ks Mirosław Wróbel w swoim wystąpieniu z całą mocą stwierdził też, że uczniowie Jezusa nie byli wspólnotą smutasów i malkontentów, lecz ludźmi o wrażliwych sercach, a ich smutek przewijający się na kartach Ewangelii wypływa z głębokiej osobowej więzi. Ich pocieszenie jednak nie opiera się tylko na ludzkich słowach i nie ma wymiaru doczesnego. - Źródłem radości tych, którzy się smucą, jest sam Bóg - konkludował ks. Wróbel.
Prelegenci prezentowali radość z faktu Zmartwychwstania Pana Jezusa, ale też szukali tej radości w Apokalipsie, w Psałterzu oraz Księdze Koheleta. Jako jeden z szalonych radosnych Mężów Bożych prezentowany był przez ks. dr Marcina Kowalskiego św. Paweł. Ks. Kowalski zestawiał radość tego Apostoła z radością stoików i wykazywał dzielące ich różnice, podkreślając przede wszystkim różnicę w źródle radości, którym dla stoików było życie w zgodzie z naturą, a dla św. Pawła, życie w Bogu. - Św. Paweł opierał się na jednej z najważniejszych radości w życiu każdego chrześcijanina, czyli perspektywie końca ziemskiego życia.
Każdej z czterech sesji towarzyszyły pytania do prelegentów, które mogli zadawać uczestnicy zgromadzeni w auli KUL.
