Święcenia kapłańskie przyjął 13 maja 1889 we Włocławku. W 1894 za działalność patriotyczną został uwięziony na Pawiaku i następnie wywieziony do Niżnego Nowogrodu. 24 września 1918 został mianowany biskupem lubelskim. Konsekrowany został 17 listopada 1918 w Warszawie. Był współtwórcą i pierwszym wielkim kanclerzem KUL. W 1928 przeprowadził pierwszy synod diecezji. Aresztowany przez Niemców,  więziony na  zamku lubelskim w 1939, skazany na karę śmierci i przewieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen  (1939–1940). Po zwolnieniu internowany w Nowym Sączu (1940–1945). Zmarł 18 grudnia 1945 roku w Lublinie.

Drugi z biskupów, któremu poświęcona jest wystawa był współpracownikiem bp Fulmana. Władysław Goral podzielił jego los. Urodzony w 1898 roku, był świadkiem odzyskania niepodległości, pierwszej wojny światowej i wojny z bolszewikami. Walka o wolność i niepodległość wiązała się dla niego z walką o wiarę. Może dlatego gdy Niemcy zaatakowały Polskę w 1939 roku, wówczas już biskup Władysław mówił do swego przyjaciela ks. Michała Słowikowskiego: „Patrzmy w skali światowej. Świat widzi, co może zrobić pogański totalitaryzm. Przez Polskę i jej cierpienia świat musi odnaleźć drogę do Ewangelii”. Wiele lat wcześniej Władysław dał się poznać jako zdolny i sumienny kleryk. Dlatego ówczesny biskup lubelski Marian Fulman wysłał go jako diakona na studia do Rzymu. To tutaj przyjął święcenia kapłańskie w 1920 roku, a pierwszą swoją Mszę odprawił na grobie św. Piotra. 10 sierpnia 1938 roku papież Pius XI mianował go biskupem pomocniczym w diecezji lubelskiej. Bp Marian Fulman mówił o nim, że jest podporą jego starości.

1 września 1939 roku wybuchła wojna. Lublin od razu bardzo ucierpiał. Zbombardowano fabrykę samolotów, dzielnice przemysłowe, ale bomby spadły też na katedrę i mieszkanie biskupa. Nie zważając na niebezpieczeństwo, obchodził wszystkie kościoły w Lublinie, sprawdzając ich stan, pocieszał na ulicach ludzi, prowadził pogrzeby zabitych. Zaangażował się od razu w ruch oporu, przygotowując specjalną gazetkę, która miała podtrzymać lublinian na duchu. Przeczuwając grozę, którą niosła ze sobą okupacja, spisał testament – swoją bibliotekę zapisał Seminarium Duchownemu, pontyfikalia biskupom, ubrania zaś zobowiązywał rozdać kapłanom.  W południe 17 listopada 1939 roku odwiedził bp. Fulmana. Kapłani siedzieli przy obiedzie, gdy do kurii i domu biskupiego wtargnęli funkcjonariusze niemieckiej Służby Bezpieczeństwa, aresztując obu biskupów, kanclerza kurii i innych duchownych, którzy się tam znaleźli. Podobny los spotkał profesorów z seminarium. Wszystkich przewieziono na Zamek. 27 listopada zorganizowano sąd doraźny. Księży oskarżono o wrogą agitację i przechowywanie broni. Wszystkich skazano na śmierć. Później, na skutek interwencji Stolicy Apostolskiej, zmieniono wyrok na dożywotnie więzienie. Starania o ich uwolnienie nie przyniosły żadnego rezultatu. 4 grudnia 1939 roku znaleźli się w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Bp Goral został zamordowany tuż przed likwidacją obozu. Ostatni list, jaki napisał, datuje się na luty 1945 r. Sama data śmierci biskupa i jej okoliczności pozostają tajemnicą.