Rodzinne pamiątki oddał KUL

Uniwersytetowi, z którym jego ojciec był związany przez wiele lat, darczyńca przekazał pamiątki rodzinne, dokumenty, ordery i dyplomy.

Najobszerniejsza dokumentacja dotyczy właśnie osoby prof. Romana Longchamps de Bérier - są to oryginały dyplomów, dokumentacja przebiegu kariery zawodowej, w tym pełnionych funkcji administracyjnych i naukowych, akty nominacyjne, korespondencja związana z pracą naukową i zasiadaniem w towarzystwach naukowych. Dokumentacja przebiegu pracy w Komisji Kodyfikacyjnej, dyplomy i odznaczenia państwowe.

Ponadto w podarowanym zbiorze znalazły się dokumenty Bronisława i Zygmunta Longchamps de Bérier - ojca i kuzyna Romana, a także Franciszka - prezydenta miasta Lwowa oraz dokument wystawiony rodzinie w połowie XVIII w., a sygnowany przez króla Augusta III.

Zbiór ten bez wątpienia wzbogaci zasoby archiwalne KUL i umożliwi prowadzenie pełniejszych badań nad życiem zawodowym i dorobkiem naukowym prof. Romana Longchamps de Bérier. Przekazanie tego cennego daru zbiegło się z opublikowaniem przez Wydawnictwo KUL drugiej edycji albumu "Roman Longchamps de Berier (1885-1941). Profesor lwowski i lubelski" autorstwa ks. prof. A. Dębińskiego i prof. M. Pyter.

Prof. Roman Longchamps de Bérier był wybitnym prawnikiem okresu dwudziestolecia międzywojennego, znakomitym cywilistą, znawcą prawa obligacyjnego, członkiem Komisji Kodyfikacyjnej RP.

Pochodził z lwowskiej rodziny o francuskich korzeniach. Jego przodkowie zajmowali się przemysłem naftowym, byli lekarzami i prawnikami, angażowali się również w działalność społeczną i polityczną. Również Roman został prawnikiem, zawodowo związał się z dwoma ośrodkami naukowymi: Uniwersytetem Jana Kazimierza we Lwowie i Katolickim Uniwersytetem Lubelskim.

Pracę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie rozpoczął w 1916 r. Na uczelni pełnił szereg funkcji. Piastował też godności – był prodziekanem, dziekanem, prorektorem i wreszcie krótko rektorem UJK.

Równocześnie, w latach 1921-1939 wykładał prawo cywilne i prawo międzynarodowe prywatne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Na zajęcia dojeżdżał ze Lwowa. Tu również podjął się sprawowania funkcji administracyjnych - w roku akademickim 1922/1923 był dziekanem Wydziału Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych, a w latach 1920/1922 i 1923/1924 prodziekanem.

Od 1920 roku brał czynny udział w pracach Komisji Kodyfikacyjnej RP, której efektem był m.in. Kodeks Zobowiązań z 1933 roku. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Prawniczego, Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Polskiej Akademii Umiejętności.

Został zamordowany przez hitlerowców 4 lipca 1941 roku na Wzgórzach Wuleckich we Lwowie w akcji wymierzonej przeciwko polskiej inteligencji. Wraz z nim rozstrzelanych zostało jego trzech najstarszych synów, przy życiu pozostał jedynie trzynastoletni wówczas Jan.