Dzięki niemu zmienił się Lublin

- Nie ulega wątpliwości, że gdyby nie pomysł stworzenia w Lublinie katolickiego uniwersytetu, nasze miasto byłoby dziś zupełnie inne. Wraz z powstaniem uczelni do Lublina zaczęli przyjeżdżać wybitni naukowcy i studenci, znacząco powiększając liczbę mieszkańców, a co za tym idzie przyczyniając się do rozwoju miasta. Z powstaniem uczelni wiązały się badania naukowe i wymiana doświadczeń z innymi ośrodkami naukowymi. W późniejszej historii Polski, gdy KUL był jedynym ośrodkiem wolnej i niezależnej myśli uniwersyteckiej w PRL, to właśnie nasza uczelnia była znana na całym świecie, a dzięki niej zyskiwał i Lublin. Dlatego uważamy, że w przestrzeni miejskiej warto znaleźć miejsce na postawienie pomnika ks. Radziszewskiego - mówi ks. Antoni Dębiński rektor KUL.

Jakiś czas temu w społeczności akademickiej KUL zrodził się pomysł na budowę pomnika ks. Idziego Radziszewskiego, pierwszego rektora i założyciela Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

By przypomnieć o inicjatywie budowy takiego pomnika studenci KUL, wspomagani przez rektora, zbierali na ulicach Lublina podpisy mieszkańców pod petycją dotyczącą uhonorowania założyciela KUL.

Idzi Radziszewski urodził się 1 kwietnia 1871 r. w Bratoszewicach (w pobliżu Łodzi). Oboje rodzice pochodzili ze zubożałej szlachty.

Szkołę elementarną ukończył pod kierunkiem własnego ojca - nauczyciela. W latach 1881-1889 uczył się w Gimnazjum Filologicznym w Płocki. Po jego ukończeniu wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie zainteresował się studiami filozoficznymi. W 1893 roku został skierowany na studia do Akademii Duchownej w Petersburgu zakończone w 1897 r. uzyskaniem tytułu magistra z zakresu egzegezy. W 1896 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Albina Symona - rektora Akademii.

Po kilkumiesięcznej pracy w Kaliszu, od 1898 roku studiował w Uniwersytecie Katolickim w Louvain. W 1900 roku uzyskał doktorat na podstawie rozprawy "De ideae religionis genesi in evolutionisimo Darvino-Spenceriano" napisanej pod kierunkiem ks. Dezyderego Merciera. Dużo w tym czasie podróżował, poszerzając swe horyzonty. Najpierw udał się do Anglii. Kilka miesięcy pracował w bibliotece British Museum, po czym wizytował uniwersytety w Oksfordzie i Cambridge. Potem udał się do Francji i Włoch.

Od 1901 do 1914 roku pracował w Seminarium Duchownym we Włocławku na stanowisku profesora filozofii i pedagogiki. W latach 1901-1905 był jego wicerektorem, a od 1908 do 1911 rektorem. W 1909 roku założył miesięcznik "Ateneum Kapłańskie" poświęcony teologii i filozofii.

Od 1914 do 1918 był profesorem filozofii i ostatnim rektorem Cesarskiej Akademii Duchownej Rzymskokatolickiej w Petersburgu.

W lutym 1918 roku został wiceprezesem Komitetu Organizacyjnego przyszłego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W czerwcu 1918 roku Komitet przeniósł się do kraju, a w drugiej połowie tego roku Uniwersytet Lubelski rozpoczął swoją działalność. Był jego pierwszym rektorem (do 1922 roku).