Bisów w naszym życiu nie będzie

Mszy św., która rozpoczęła Wielki Post i była jednocześnie Mszą św. odprawianą w rocznicę śmierci abp Józefa Życińskiego, przewodniczył arcybiskup Stanisław Budzik. Na początku przywołał postać zmarłego pięć lat temu arcybiskupa Życińskiego.

- Pięć lat temu wybiła godzina Paschy dla abp Józefa - mówił abp S. Budzik. - Wspominamy go dziś z wdzięcznością za to, że przez 14 lat prowadził nasz kościół lokalny po drogach zbawienia, że zostawił nam wspaniały przykład wierności Bogu i otwarcia na człowieka. Człowiek zawsze był dla niego najważniejszy - podkreślał arcybiskup. 

Biskup Mieczysław Cisło zauważył w homilii, że kluczem do zrozumienia sylwetki abp Józefa jest jego biskupie motto „W Duchu i prawdzie". - Ma ono swe źródło w ewangelicznej scenie rozmowy Pana Jezusa z Samarytanką przy studni - mówił bp Cisło. - Tą sceną abp był zafascynowany. Była jego ideologiczną bazą, inspirowała go w działaniu. Abp Józef był skłonny prowadzić dialog z każdym poszukującym prawdy, a Jezus był dla niego źródłem Wody Żywej, z którego czerpał i był dla niego odniesieniem w publicystyce, działalności pasterskiej, ale przede wszystkim w życiu duchowym - zaznaczał. 

Biskup Mieczysław, nawiązując do rozpoczynającego się Wielkiego Postu, stwierdził, że dziś potrzeba nam uregulowania naszego człowieczeństwa, które jest rozregulowane. - Przy pomocy laski bożej, której mamy w obfitości w Wielkim Poście, możemy je regulować - wskazywał biskup.

Metropolita lubelski zwrócił natomiast uwagę, że samo posypanie głów popiołem nie wystarczy, że to tylko zewnętrzny znak. Arcybiskup przywołał słowa proroka Izajasza, który zachęca do prawdziwego postu. - Tak jak radzi prorok, tak postępował w swym życiu i tak nauczał abp Józef - zaznaczał metropolita. - Ufamy, że chwała Chrystusa Zmartwychwstałego ogarnęła go i wstawia się dziś za nami u Tego, któremu zaufał. 

Abp Józef Życiński był wybitnym filozofem, teologiem, publicystą, wykładowcą i członkiem wielu międzynarodowych gremiów naukowych. W latach 1990-1997 był biskupem tarnowskim, a następnie do śmierci w 20011 r. - arcybiskupem metropolitą lubelskim i wielkim kanclerzem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Od 1999 roku wykładał na Wydziale Filozofii KUL, gdzie kierował Katedrą Relacji Między Nauką a Wiarą. Jego zainteresowania naukowe obejmowały m.in. naturalizm metodologiczny, teizm ewolucjonistyczny, filozofię procesu, pole racjonalności, matematyczność przyrody, emergencję, ewolucjonizm.

Napisał ponad 50 książek i około 350 artykułów poświęconych problematyce filozofii oraz dialogu chrześcijaństwa z myślą współczesną.

Był inicjatorem, organizatorem i gospodarzem trzech Kongresów Kultury Chrześcijańskiej w Lublinie (2000, 2004, 2008), przygotował również zręby czwartego kongresu, który odbył się już po jego śmierci, w roku 2012.

Zmarł nagle w Rzymie 10 lutego 2011 r. na zawał serca.