Odkąd pamięta, jego mama była przekonana, że zostanie kapłanem. On sam zresztą nie rozważał żadnej innej drogi. Gdy myślał, że po maturze wstąpi do seminarium, radowało się jego serce i nie miało znaczenia, że dookoła w powojennej Polsce wmawiano ludziom, że wiara to zabobon. Stanisław był głęboko przekonany, że wiara to skarb.
– Nasz dom był religijny, ale nie jakiś nadzwyczajny. Szczególnie mama dbała o nasze wychowanie w wierze i sama żyła w takiej zażyłości z Panem Bogiem, że żadne z nas, dzieci, nie miał wątpliwości, że to coś najwspanialszego, co może przytrafić się człowiekowi – opowiada ks. Stanisław.


Trudne czasy


Dom rodzinny ks. Stanisława stał na przedmieściach Tuchowa. Rodzice prowadzili gospodarstwo i zakład stolarski, bo ojciec był stolarzem. Łatwo nie było. Gdy Stanisław miał 8 lat, wybuchła wojna. Wszędzie dookoła byli Niemcy, którzy w dodatku w okolicach Tuchowa robili specjalne umocnienia. W 1944 roku, gdy było wiadomo, że wojna zwycięska dla Niemców raczej nie będzie, zarządzili, że z każdej rodziny ktoś ma się stawić do kopania rowów przeciwlotniczych i przeciwpancernych.
– Z naszej rodziny miał się stawić mój starszy brat Tadeusz, ale że był ojcu potrzebny w gospodarstwie, ja miałem go zastąpić. Podałem się za Tadeusza Łątkę i wraz z innymi stanąłem do kopania rowów. Na szczęście towarzysze niedoli bardzo mnie oszczędzali, wiedząc, że mam tylko 12 lat – mówi ks. Stanisław.
Kiedy Polska została „wyzwolona” przez Armię Czerwoną, przyszły czasy komunizmu, gdzie oczywiście o wolności nie mogło być mowy. Wówczas w Tuchowie założono gimnazjum i liceum, do którego Stanisław zaczął uczęszczać.
– Tam odgórnie każdego ucznia dyrektor przydzielił do jakiejś organizacji. Ja trafiłem do chyba najgorszej z możliwych, bo do Związku Młodzieży Polskiej, w dodatku wybrano mnie na przewodniczącego. Nie miałem nic do powiedzenia i nie robiłem tam niczego szczególnego, a w dodatku systematycznie chodziłem do kościoła, byłem ministrantem, nosiłem pod pachą modlitewnik, z którego korzystałem. Wiem, że UB interesowało się mną i pytało dyrektora szkoły, kim ja jestem, skoro należę do ZMP i chodzę do kościoła. Nie wiem, co dyrektor odpowiadał, ale na pewno brał mnie w obronę, bo osobiście nie doświadczałem żadnych szykan – wspomina.


Szansa w Lublinie


Po maturze złożył podanie o przyjęcie do tarnowskiego seminarium. Tego już było dla UB za dużo. Aresztowano go i przydzielono do karnej kompanii, która budowała tory kolejowe w okolicach Nowej Huty.
Do seminarium w Tarnowie nie przyjęto go jednak prawdopodobnie dlatego, że był przewodniczącym ZMP w szkole i obawiano się, że będzie szpiegował na rzecz władz komunistycznych.
– Bardzo przeżyłem tę odmowę, ale i tak byłem przekonany, że Pan Bóg chce mnie widzieć w seminarium. Na jakiejś przepustce spotkałem się z kolegą, który uczył się w Lublinie, i on podsunął mi pomysł, by tam spróbować. Tak zrobiłem. Pojechałem na rozmowę do Lublina, gdzie wszystko opowiedziałem księdzu rektorowi i złożyłem podanie. On miał się skonsultować z seminarium tarnowskim i dać mi odpowiedź. Miało się wówczas odbyć spotkanie rektorów seminariów i wtedy miała zapaść decyzja co do mojej osoby. Nie odbyło się ono jednak, a rektor z Lublina postanowił mimo wszystko dać mi szansę i przyjąć mnie – opowiada ks. Stanisław Łątka.


Kapłan z entuzjazmem


Mama Stanisława była szczęśliwa. Tato nie pałał entuzjazmem, bo widział w synu swego następcę w zakładzie stolarskim, ale też nie robił trudności. Niestety, po roku studiów mama zmarła. – To był dla mnie cios, bo w niej miałem największe wsparcie. Doświadczyłem jednak wiele życzliwości od innych ludzi. Moja nauczycielka ze szkoły posta-
nowiła przysyłać mi wówczas
50 zł miesięcznie. To była wielka pomoc. Mogłem kupić sobie szczotkę czy pastę do zębów, jakieś osobiste drobiazgi – wspomina kapłan.
W 1956 roku z rąk bp. Piotra Kałwy otrzymał święcenia. Zaczęły się lata pracy w różnych parafiach. – Ponieważ byłem dosyć energicznym księdzem, biskup kierował mnie do pracy w parafiach, gdzie było dużo do zrobienia. W Lubartowie np. miałem za zadanie zorganizować naukę katechezy, którą wówczas prowadzili tylko kapucyni. Potem pracowałem w Lublinie w parafii Serca Jezusowego, gdzie zajmowałem się młodzieżą. A ponieważ grałem na akordeonie, prowadziłem scholę i spotkania, na które młodzi chętnie przychodzili – mówi ks. Łątka.
W końcu biskup skierował go do pracy w Stróży, gdzie najpierw był administratorem parafii, a potem proboszczem. Jego zadaniem była budowa kościoła. – Stawaliśmy z parafianami ramię w ramię do pracy – w ten sposób budował się kościół i tworzyła się wspólnota – podkreśla kapłan.
Dziś ks. Stanisław jest na emeryturze i w miarę możliwości dalej służy pomocą w parafii.