Nowy numer 13/2024 Archiwum

U św. Stanisława w Czemiernikach

Odpust parafialny przyciąga nie tylko miejscowych wiernych, ale i gości spoza parafii. Wszystkich zaskoczył widok odrestaurowanego sklepienia.

– Odkąd żyjący dziś parafianie przychodzili do tego kościoła, widzieli ściany pomalowane na kolor kremowy i białe żebra na sklepieniu. Kiedy więc zdjęliśmy rusztowanie i zobaczyliśmy intensywne kolory, wszyscy byliśmy zaskoczeni, dodam, że miło zaskoczeni – mówi ks. Jerzy Latawiec, proboszcz parafii.

Kolory na sklepieniu nie są bynajmniej fanaberią konserwatorów, którzy podjęli się renowacji świątyni.

Zanim przystąpiono do prac, przeprowadzono szereg badań, które pozwoliły odtworzyć jak pierwotnie wyglądało sklepienie.

– Dzisiejsza technologia pozwoliła nie tylko na odkrycie pierwotnych barw, ale i wyprodukowanie identycznych, jak te sprzed kilku wieków. W ten sposób wchodząc do starego przecież kościoła, mogliśmy odkryć go na nowo i zobaczyć takim, jak zbudowali go fundatorzy czyli ród Firlejów – podkreśla ksiądz proboszcz.

Oprócz walorów estetycznych, prace renowacyjne wpłynęły także na większe zainteresowanie historią kościoła i miejscowości. Dodatkowo odpust ku czci św. Stanisława przeniesiony z dnia wczorajszego z racji uroczystości Wniebowstąpienia na dzień dzisiejszy przypomniał też postać świętego.

Stanisław urodził się w Szczepanowie prawdopodobnie około 1030 r. Miał pochodzić z rodu Turzynów, mieszkających we wsi Raba i Szczepanów koło Bochni w ziemi krakowskiej. Swoje pierwsze studia Stanisław odbył zapewne w domu rodzinnym, potem być może w Tyńcu w klasztorze benedyktyńskim. Nie jest wykluczone, że dalsze studia odbywał zgodnie z ówczesnym zwyczajem za granicą. Święcenia kapłańskie otrzymał ok. roku 1060. Biskup krakowski, Lambert Suła, mianował Stanisława kanonikiem katedry. Na zlecenie biskupa Stanisław założył, jak się przypuszcza, Rocznik krakowski, czyli rodzaj kroniki katedralnej, w której notował ważniejsze wydarzenia z życia diecezji. Po śmierci Lamberta (1070) Stanisław został wybrany jego następcą. Wybór ten zatwierdził papież Aleksander II.

O samej działalności duszpasterskiej Stanisława wiemy niewiele. Dał się poznać jako pasterz gorliwy, ale i bezkompromisowy. Taka postawa doprowadziła do zatargu z królem Bolesławem Szczodrym, który w porywie złości 11 kwietnia 1079 roku udał się na Skałkę i w czasie Mszy świętej zarąbał biskupa uderzeniem w głowę. Potem kazał poćwiartować jego ciało.

Wstępne kroki w sprawie kanonizacji św. Stanisława podjął papież św. Grzegorz VII, ale ze względu na trudną sytuację papiestwa i rozbicie dzielnicowe Polski nie udało się jej doprowadzić do końca. Ponownie kanonizacją zajął się w 1229 roku biskup
bł. Iwo Odrowąż, starania te kontynuował biskup bł. Jan Prandota. Na polecenie biskupa Odrowąża dominikanin Wincenty z Kielczy napisał żywot Świętego, a za biskupa Prandoty sporządzono księgę cudów. W roku 1250 papież Innocenty IV wyznaczył specjalną komisję do przeprowadzenia procesu.

Kanonizacja miała miejsce 17 września 1253 roku w kościele pw. św. Franciszka w Asyżu.

Św. Stanisław jest patronem Polski.

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

Zapisane na później

Pobieranie listy