Nowe oblicze kościoła ojców kapucynów przy Krakowskim Przedmieściu w Lublinie

Nowe kolory to nie zachcianka zakonników, ale powrót do stanu pierwotnego. Tak rzeczywiście wyglądał kościół kapucynów jeszcze na początku XX wieku.

- Jestem zachwycona. Remont placu Litewskiego i przedłużenie deptaka sprawiły, że centrum miasta stało się betonowe i monotonne kolorystycznie. Kościół kapucynów  miał podobny odcień elewacji co sąsiadująca Poczta Główna, dla widza była to razem monotonna ściana. Teraz kościół wygląda wspaniale, a żywe barwy nadają życia całej ulicy - cieszy się Marta Skarżyńska, historyk sztuki.

Podobne zdanie ma większość zapytanych przez nas przechodniów.

- Wspaniale teraz wygląda kościół. Jak zostaną zdjęte rusztowania z pozostałej części klasztornych zabudowań, efekt będzie jeszcze lepszy. Cieszę się, że centrum Lublina zyskuje nowe oblicze - mówi pan Jan Mitura.

Klasztor lubelski jest chronologicznie czwartą fundacją kapucyńską w Polsce (po Warszawie, Krakowie i Lwowie). Fundatorem był marszałek wielki litewski, książę Paweł Karol Sanguszko wraz z małżonką Marianną z Lubomirskich, który aktem z 1 XI 1721 zobowiązał się do założenia nowego klasztoru.

Zakonnicy przybyli do nowej placówki w maju 1724 r. Budowę kościoła i klasztoru według projektu architekta warszawskiego, Karola Baya, prowadzono w latach 1726-1733. Świątynię klasztorną p.w. Świętych Apostołów Piotra i Pawła konsekrował 16 VIII 1733 biskup chełmski Jan Feliks Szaniawski. Jest to kościół w stylu baroku toskańskiego, o formach typowych dla budownictwa kapucyńskiego, pierwotnie wyposażony w 9 ołtarzy, z których do dziś przetrwało 7. Obrazy ołtarzowe malował Holender Peter van Roy. W krypcie pod chórem zakonnym pochowany jest fundator klasztoru wraz z rodziną, jego portret znajduje się w chórze zakonnym.