Symboliczny grób dziecka utraconego stanął w Sulowie

Lata duszpasterskiej posługi wśród rodzin przyniosły ks. Markowi Gładkowskiemu różne doświadczenia towarzyszenia rodzinom w żałobie, ale też modlitwy za małżonków, którzy czekają na dar rodzicielstwa.

– Wystarczy się rozejrzeć, by w naszym otoczeniu zobaczyć jakąś rodzinę, która przeżyła utratę nienarodzonego maleństwa lub taką, która bardzo pragnie mieć dziecko, a z różnych względów nie jest to możliwe. Posługując wśród rodzin wielokrotnie rozmawiałem z ludźmi, którzy przeżywali traumę śmierci i żalili się, że nie mają grobu swego nienarodzonego dziecka, gdzie mogliby przyjść na takie ziemskie spotkanie z nim i dać wyraz swej miłości i pamięci – mówi ks. Marek.

  Procesja z kościoła na cmentarz
Archiwum parafii Przez wiele lat w polskiej rzeczywistości kobieta która poroniła, nie miała możliwości pochować utraconego dziecka. Dziś sytuacja jest inna i rodzice po stracie maleństwa mogą od szpitala zażądać wydania ciała i je pochować. Jest też możliwość zrobienia badań genetycznych, nawet przy bardzo wczesnych poronieniach, by stwierdzić płeć.

– Wiele osób z tego korzysta, ale nie wszyscy przeżywając traumę śmierci wiedzą o takiej możliwości. Po kilku latach proboszczowskiego posługiwania w Sulowie – parafii, której patronuje św. Rajmund Nonnatus, patron dzieci nienarodzonych i matek proszących o potomstwo – pomyślałem, że warto by było stworzyć takie miejsce pamięci, gdzie każdy będzie mógł przyjść pomodlić się za dzieci utracone i ich rodziców. Po rozmowach z rodzinami i innymi duszpasterzami utwierdziłem się, że to dobry pomysł. Dlatego na naszym parafialnym cmentarzu, tuż przy bramie wejściowej, stąnął pomnik dziecka utraconego. Każdy, kto wchodzi na cmentarz, przechodzi obok i może wtedy pomodlić się za rodziców, którzy przeżyli stratę lub dać wyraz pamięci o swoim utraconym dziecku – mówi ks. Marek.

Poświęcenie grobu – pomnika miało miejsce 7 października. Najpierw wszyscy zgromadzeni uczestniczyli we Mszy św. w kościele parafialnym, której przewodniczył ks. kanonik Dariusz Ziółkowski – dziekan dekanatu Zakrzówek, a po niej w procesji przeszli na cmentarz, gdzie ks. Marek Gładkowski poświęcił symboliczny grób – pomnik dziecka utraconego.

Doświadczeniem utraty dziecka może podzielić się wiele małżeństw. O swojej historii opowiadali przed kilku laty Dorota i Mateusz.

Jednym z najtrudniejszych momentów w ich życiu była szósta ciąża. Okazało się, że dziecko nie żyje.

– Pojechaliśmy do szpitala, by urodzić malutką Ritę, której serce przestało bić. Jak zapytałam lekarza, kiedy będę rodzić, popatrzył na mnie i powiedział, że na tym etapie (byłam w trzecim miesiącu ciąży) nie mówimy o porodzie, tylko o poronieniu. Zdziwiło mnie to i odpowiedziałam, że on może nazywać to jak chce, dla mnie to jednak będzie poród małej córeczki, którą chcę także pochować – wspomina Dorota.

Wiedzieli, że szpitale i lekarze różnie reagują na prośby rodziców o pochowanie tak małego dziecka, ale byli też świadomi swoich praw.

– Spodziewaliśmy się batalii o wydanie nam Rity, ale byliśmy pozytywnie zaskoczeni. Nikt nie robił nam problemów, mogliśmy pochować naszą małą córeczkę – mówi Mateusz. To wtedy zrobił też malutką trumnę.

– Najmniejsza, jaką oferowały nam zakłady pogrzebowe, miała ok. 60 cm. Nie chcieliśmy do tak wielkiego pudła wkładać tak małego dziecka. Wszystkie te doświadczenia jeszcze bardziej zjednoczyły naszą rodzinę i pokazały nam wartość życia. Od tamtego czasu nasze dzieci, modląc się za członków rodziny, wymieniają także Ritę, i jak mają jakieś problemy, zwracają się do niej z prośbą o wstawiennictwo. W końcu mamy „swojego człowieka” w niebie – śmieje się pan Mateusz.

Po tych doświadczeniach zaczęli dzwonić do nich ludzie, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji i pytać, jak sobie poradziliśmy.

– Nie staliśmy się żadnymi specjalistami, opowiadamy o tym, co przeżyliśmy, jak to wydarzenie nauczyło nas innej perspektywy nieba, jeśli trzeba, informujemy, jak załatwić formalności związane z pogrzebem i jeśli ktoś chce, Mateusz robi małe trumny, zdarzyło się to już kilka razy. To wystarcza – mówi Dorota.